Ignacy Łukasiewicz

Właśnie Ignacy Łukasiewicz, jako pierwszy na świecie wykorzystał na skalę przemysłową korzyści jakie daje ropa naftowa. Z czasem dorobił się na ropie naftowej dużego majątku. Był on również, wielkim społecznikiem czułym na biedę i wszelki niedostatek ludzki. Propagował on zakładanie sądów, budowę dróg i mostów, szkół, szpitali, finansując wiele inicjatyw z własnej kieszeni, a ponad to tworzył kasy zapomogowe i fundusze emerytalne.

Mawiano o nim, że wszystkie drogi w Zachodniej Małopolsce brukowane były guldenami Łukasiewicza. Pracownicy zaś, często nazywali go ojcem Ignacym. Dążył on do rozwoju rodzącego się na Podkarpaciu przemysłu naftowego.

Umiłowanie do Polski, wyniósł Ignacy z domu rodzinnego. Był on synem żołnierza, walczącego podczas Insurekcji Kościuszkowskiej. Pragnąc zdobyć jak najdokładniejsze wykształcenie, Ignacy zaczął pobierać nauki w gimnazjum pijarskim w Rzeszowie. Ale sytuacja materialna rodziców Ignacego, zmusiła go do wczesnego podjęcia pracy zarobkowej.

Umiłowanie do chemii, pozwoliło mu na podjęcie pracy praktykanta w aptece Antoniego Swobody w Łańcucie. Tutaj też, kontynuował on naukę chemii i farmacji. Przebywając w Łańcucie, spotkał on wiele studentów, będących działaczami kół niepodległościowych. Idee głoszone przez nich, szybko go chwyciły za serce. W roku 1840, zdał pomyślnie egzamin tyrocynalny, uzyskując tym samym awans na pomocnika aptekarskiego. 
W tym też roku, podjął on pracę w większej aptece Edwarda Hubla, gdzie do głębi poświęcił się on pracy aptekarskiej. W kilka lat później, poznał on kolejnego wielkiego polskiego patriotę w osobie Edwarda Dembowskiego. Łukasiewicz, szybko został zaprzysiężony jako agent Towarzystwa Demokratycznego. Fakt ten spowodował, że Łukasiewicz, jako rewolucjonista, zaczął działać bardzo aktywnie.

Po nieudanym powstaniu krakowskim, mającym miejsce w 1846 roku, został on aresztowany i osadzony we lwowskim więzieniu. Po opuszczeniu więzienia, Łukasiewicz podjął następną pracę aptekarską, pracując w aptece Pod Złotą Gwiazdą, której właścicielem był Piotr Mikolasch. Dzięki jego wstawiennictwu, Ignacy podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie zdał wszystkie egzaminy, za wyjątkiem farmakognozji, co uniemożliwiło mu posiadanie dyplomu. Dopiero w roku 1852, na Uniwersytecie Wileńskim, Łukasiewicz uzyskał tytuł magistra farmacji.

Przy aptece Mikolascha, Łukasiewicz prowadził badania nad destylacją ropy. W 1853 roku, udało mu się otrzymać czystą postać nafty. Pierwsza skonstruowana przez Łukasiewicza lampa rozświetliła wystawę apteki, w której pracował. W gorlickiej dzielnicy Zawodzie, na skrzyżowaniu ulic Węgierskiej i Kościuszki zapłonęła pierwsza na świecie uliczna lampa naftowa. Ropę naftową eksploatowano tam już od dawna, wykorzystując ją do różnych celów gospodarczych, jak np. na smar dla bydła. Ignacy Łukasiewicz, rozpoczął zatem pracę w miejscowej aptece Jana Tomaszewicza. Jednocześnie zaczął z okolicznymi właścicielami terenów roponośnych, zakładać pierwsze spółki i kopalnie ropy, które powstały w następnych latach w rejonie miasta Gorlice.

W roku 1857, z inicjatywy Łukasiewicza, w miejscowości Klęczany powstała pierwsza na świecie rafineria ropy naftowej. Gdy w 1863 roku, wybuchło kolejne powstanie narodowe, Ignacy Łukasiewicz, ochoczo wspierał je finansowo. Nie omieszkał też udzielać pomocy uchodźcom politycznym, którzy zmuszeni byli opuścić nasz kraj po upadku powstania. W roku 1865, Ignacy Łukasiewicz zakupił pod Krosnem dom, a obok niego założył nowoczesną rafinerię, co umożliwiło mu założenie w Gorlicach Polskiego Towarzystwa Naftowego. W roku 1882, zachorował na ciężkie zapalenie płuc, co spowodowało jego szybką śmierć.

EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ