Śpij w nocnej koszuli. Najlepsze są zawsze barchanówki

Okres średniowiecza

W średniowieczu Rzymianie, bardzo chętnie wkałdali na siebie koszulę nocną do spania. Mieszkańcy Imperium Rzymskiego, koszule nocne nazywali „luna-tunikami”. Podobne stroje ubierali do snu współcześni Karola Wielkiego króla Franków. Oddzielny ubiór stosowany na dzień i na noc, był uskueczniany jedynie przez zamożnych obywateli Europy. Jednak jeszcze u schyłku średniowiecza, prosty człowiek sypiał najczęściej nago, oszczędzając tym sposobem bardzo drogą odzież, którą uywał za dnia.

Takie same koszule

Koszula nocna nie różniła się w dawnych czasach od koszuli dziennej. Pod koniec XVI stulecia, koszula dzienna zaczęła się znacząco zmieniać. Nocna zaś pozostwała w swoim prostym stylu. We Francji znana była pewna kramarka, bardzo korpulentnych kształtów. Nazywała się ona Jolanse de Bregwill. Na noc zakładała ona koniecznie koszule koloru różowego, w dzień zaś wdziewała na siebie koszule białe. Zakochał się w niej kawaler De Bergerac. On to widząc jak się stroi do spania wybranka jego serca, zakupił sobie do snu tuzin koszul w błękitnym kolorze. Kobieta tak bardzo była zadowolona z pomysłu swojego partnera, że i ona kazała sobie naszyć do spania sporą ilość błękitnych koszul oraz błękitnych majtasów.

Osiemnaste stulecie

W XVIII stuleciu, wprowadzono do powszechnej użyteczności obszerne koszule małżeńskie, oczywiście stosowane wyłącznie do spania. Dzięki otworom w odpowiednich miejscach umożliwiały one nawet intymne zbliżenia, bez zbędnego tych koszul zdejmowania. W Paryżu znane były koszule nocne typu „tiulle”, które mimo, że je damy na siebie zakładały to sprawiały one jakby ich w ogóle nie było.

Z czego szyto je najcześciej

Materiałem używanym na koszule nocne najczęściej było płótno. Było to często płótno lniane bardzo rzadko konopne. Od dziewiętnastego stulecia upowszechniła się bawełna i z niej to najcześciej szyto koszule nocne. Jak wiemy damy w owym czasie, jako bieliznę dzienną stosowaly lekkie koszulki i falbaniaste cięższe majtasy. Ale często zdarzało się i tak, że w tej bieliźnie dziennej zaspypiały one kładąc się do łóżek. Zatem panowała wówczas zasada, że tylko dwa razy wypada nie zdejomować z siebie stroju dziennego na noc, ponieważ w przeciwnym razie dziwny zapach unosić się może od takiej kobiety.

Redakcja Dziennika Polonijnego wybrała się zatem do Muzeum w Utroniu, aby zobaczyć wystawę dotyczącą strojów nocnych i dziennych ludzi w dawnych wiekach.