Stanisław Moniuszko - ojciec polskiej opery

Gdy w 1827 roku, rodzina przyszłego kompozytora przeniosła się do stolicy Polski, ośmioletni wówczas Moniuszko rozpoczął naukę muzyki u Augusta Freyzera, miejscowego organisty kościoła Świętej Trójcy. Po trzech latach rodzina przeprowadziła się do Mińska, gdzie Stanisław kontynuował naukę u świetnego nauczyciela, niejakiego Czesława Stefanowicza. W 1837 roku, Stanisław Moniuszko, wyjechał do Berlina, aby kształcić się muzycznie u niemieckiej sławy muzycznej Carla Rungenhagena.

Następnie zamieszkał na Litwie, gdzie działał jako miejscowy organista, chociaż już dał się poznać ze strony wybitnego kompozytora, pedagoga i organizatora życia muzycznego w tym mieście. W 1858 roku, Moniuszko przeniósł się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie objął stanowisko dyrygenta polskiej opery. Jednocześnie był on też wykładowcą w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Zmarł on nagle na atak serca w 1872 roku. Pogrzeb artysty stał się manifestacją narodową, będącej pod zaborami ojczyzny.

Jednym z najlepiej znanych zbiorów jego utworów drobnych, jest cykl dwunastu „Śpiewników domowych”, zawierających pieśni do słów różnych poetów polskich i zagranicznych (w tłumaczeniu polskim) oraz do słów ludowych. Pieśni tych jest aż 268. Większość pamiątek po kompozytorze, przechowuje Warszawskie Towarzystwo Muzyczne im. Stanisława Moniuszki.