Jan Wojciech Kiwerski

Gdy Jan Kiwerski miał 9 lat, umarł mu ojciec. Cztery lata później zmarła mu matka. Po śmierci rodziców, został przyjęty do Korpusu Kadetów. Chętnie też pobierał wszelkie nauki, a w roku 1928 otrzymał maturę z wyróżnieniem i jako jeden z najlepszych absolwentów, obrał sobie służbę w wojskach saperskich. 

Szkołę Podchorążych Inżynierii w Warszawie ukończył w stopniu podporucznika i rozpoczął służbę w 3 Batalionie Saperów Wileńskich. Z czasem jednak postanowił kontynuować studia w Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Studia ukończył 18 sierpnia 1939 roku, uzyskawszy stopień oficera dyplomowanego w stopniu kapitana.

Kampanię wrześniową, odbył w Samodzielnej Grupie Operacyjnej Narew. Walczył w oddziałach Franciszka Kleeberga. Po kapitulacji polskich oddziałów pod Kockiem, generał Kleeberg pozwolił mu odejść z pola walki. Jan Kiwerski skorzystał z tego pozwolenia. Do Warszawy dotarł już w listopadzie. Od grudnia 1939 roku, służył ojczyźnie działając w Sztabie Dywersji.
W grudniu 1943 roku, Kiwerski otrzymał nominację na stanowisko szefa sztabu Okręgu Wołyń. Udał się więc tam, aby zorientować się w panującej sytuacji. Wkrótce przejął on całkowite dowództwo Okręgu Wojskowego Wołyń. Tam,  dał się poznać jako bardzo wartościowy człowiek, wykorzystujący wszystkie zdobyte w swej dotychczasowej pracy umiejętności i całe doświadczenie.

Jan Wojciech Kiwerski poległ tragicznie w rejonie futoru Dobry Kraj w okolicznościach do dziś nie w pełni wyjaśnionych, dnia 18 kwietnia 1944 roku w południe. Pochowany został w rejonie gajówki Stężarzyce, w lasach mosurskich na Wołyniu. W roku 1989, jego zwłoki ekshumowano i umieszczono tymczasowo w Kościele Garnizonowym w Warszawie. Rok później spoczął on na Cmentarzu Powązkowskim.



EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ