Jan Paweł Woronicz - Prymas Królestwa Polskiego

Urodził się on na Wołyniu. Początkowo pobierając nauki u księży jezuitów, ujawnił predyspozycje poetyckie. Spod jego pióra powstały pierwsze sielanki i wiersze patriotyczne. Wstąpił do jezuitów, jednak wobec kasaty tego zakonu, która nastąpiła w rok po pierwszym zaborze Polski, został wyświęcony na księdza katolickiego.
 
Pracował on w komisji do spraw religijnych podczas obrad Sejmu Wielkiego. W roku 1791, kiedy to uchwalona została konstytucja, jako polska Ustawa Rządowa, dzięki poparciu biskupa Skarszewskiego, Woronicz został audytorem kurii diecezji Chełmskiej. W czasie insurekcji kościuszkowskiej, mającej miejsce w 1794 roku, był on komisarzem Komisji Porządkowej Księstwa Mazowieckiego. W roku 1800 wycofał się z życia hierarchii kościelnej i osiadł na probostwie w Kazimierzu Dolnym.
 
Tam związał się z rodziną Czartoryskich, mieszkającą w Puławach. Swój najlepszy poemat Świątynia Sybilli zadedykował wówczas księżnej Izabeli Czartoryskiej, która była wielbicielką ostatniego polskiego króla. Utrzymywał on jednak żywy kontakt z bliską Warszawą, działając między innymi w Towarzystwie Przyjaciół Nauk.
 
Wkrótce, Jan Paweł Woronicz został mianowany członkiem Izby Wojenno-Administracyjnej, a także członkiem Rady Stanu. W roku 1810, mianowany on został członkiem Sekcji Spraw Wewnętrznych i Obrządków Religijnych. W roku 1815, Jan Paweł Woronicz został biskupem krakowskim oraz senatorem i prymasem Królestwa Polskiego. Zmarł on w grudniu 1829 roku, a pochowany on został na krakowskim Wawelu. Jego pogrzeb był wielką manifestacją patriotyczną.
Jego najważniejsze utwory to: Zjawienie Emilki, Świątynia Sybilli, a także Hymn do Boga.



EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ