KONTAKT   I   REKLAMA   I   O NAS   I   NEWSLETTER   I   PRENUMERATA
Niedziela, 13 października, 2024   I   03:33:37 AM EST   I   Edwarda, Geraldyny, Teofila
  1. Home
  2. >
  3. STYL ŻYCIA
  4. >
  5. Trochę historii

Jan Dantyszek - literat i podróżnik

Ewa Michałowska-Walkiewicz
07 lutego, 2024

Jan Dantyszek - literat i podróżnik

Jan Dantyszek, pieczętujący się herbem Dantiscus de Curiis czyli po polsku Dantyszek, przyszedł na świat dnia 1 listopada 1485 roku w Gdańsku. Zmarł natomiast dnia 28 października 1548 roku w Lidzbarku -Warmińskim. Był to polski duchowny, literat i dyplomata. Najchętniej pisał on elegie, a także wiersze obyczajowo-miłosne. Redakcja Dziennika Polonijnego, wybrała się do Mrągowa gdzie w tamtejszym Muzeum, oglądała pamiątki po tym wielkim człowieku.

"Nagrobek sobie samemu"

Urodził się jako najstarszy z licznego potomstwa Jana i Katarzyny z domu Schultz. Jego rodzina od dawna mieszkała w Prusach. Do Gdańska przeprowadził się jako pierwszy jego dziadek, który straciwszy majątek, musiał utrzymywać się z powroźnictwa. Po ukończeniu grudziądzkiej szkoły parafialnej w 1499 roku, młody Jan podjął studia w Greifswaldzie. Po dwóch latach Jan przeniósł się na uniwersytet krakowski. Studia jednak przerwał, decydując się na służbę pomocnika pisarza u panującego wówczas króla Jana Olbrachta. W 1501 roku, Jan Dantyszek przeszedł na służbę do kanclerza Jana Łaskiego. Z nim to w 1502 roku uczestniczył w wyprawie przeciwko Wołochom i Tatarom. W 1503 roku, Dantyszek powrócił na dwór Aleksandra Jagiellończyka, gdzie postanowił pisać wiersze i krótkie opowiadania. Najbardziej znany jego utwór, nosi tytuł „Nagrobek sobie samemu”.

Języki obce

W latach 1504–1505 wybrał się Jan Dantyszek w podróż po Europie i Azji. Podczas tej wyprawy nauczył się on języków obcych. Po powrocie do kraju, trafił na dwór króla Zygmunta Starego. W 1515 roku, był członkiem orszaku królewskiego podczas zjazdu wiedeńskiego.

Misja dyplomatyczna

W roku 1524 Jan Dantyszek prowadził zakończoną sukcesem misję dyplomatyczną, podczas której zajął w imieniu królowej Bony majątek Bari, po zmarłej Izabelli Aragońskiej. Następnie powrócił do roli posła polskiego króla, przy cesarzu Karolu V. Dnia 13 marca 1525 roku, król m Zygmunt Stary docenił jego dokonania, wynosząc go do rangi stałego ambasadora polskiego na dworze cesarskim. Był to pierwszy taki tytuł w historii Polski. Są dowody historyczne świadczące o jego licznych pobytach na zamku w Olsztynie.

Kulturalna niwa

Jako biskup prowadził również intensywną działalność na polu kulturalnym. Był znawcą i propagatorem sztuki, a nawet fundował studia zagraniczne miejscowej młodzieży. Był humanistą o szerokich kontaktach europejskich. Otrzymał „laur poetycki” od cesarza Maksymiliana I, w Wientberdze poznał nawet Marcin Lutra.