Piotr Szembek - Generał Dywizji Wojska Polskiego

Pochodzenie

Urodził się on w rodzinie Józefa Ignacego i Kunegundy z Walewskich. Piotr kształcił się w Akademii Wojskowej w Berlinie. Od 1807 roku, służył w wojsku Księstwa Warszawskiego jak również w Królestwa Polskiego, w stopniu kapitana. Uczestniczył w ataku wojsk napoleońskich na Rosję w roku 1812.

Życie prywatne

W 1813 roku w Gdańsku, Piotr ożenił się on z panną Fryderyką Becu de Tavernier. Ich synem był hrabia Aleksander. W okresie od 24 maja 1829 roku do 24 stycznia 1831 roku, Piotr Szembek dowodził 3 Brygadą w Sochaczewie.

Listopadowy zryw powstańczy

W powstaniu listopadowym, Piotr Szembek pełnił obowiązki gubernatora wojskowego miasta Warszawy. Był on także członkiem Rady Wojennej. Brał on udział w bitwach pod Wawrem oraz pod Olszynką Grochowską. Mówiono zawsze o nim „Ufaj Szembekowi. Szembek nie zdradzi”. Na skutek zatargu z naczelnym wodzem generałem Janem Skrzyneckim, Piotr Szembek został zdymisjonowany. Ale, kontynuował on karierę wojskową jako ochotnik w korpusie Jana Sierawskiego. Po dymisji generała Skrzyneckiego, Szembek został przywrócony do służby w stopniu generała dywizji. Po zakończeniu powstania, zamieszkał w dobrach rodzinnych w Siemianicach.