Henryk Wierusz-Kowalski - generał i bakteriolog

Syn powstańca krakowskiego

Był synem Jana powstańca z 1846 roku, urzędnika starostwa. W latach 1859–1867 Henryk uczył się w I Gimnazjum w Nowym Sączu. W latach 1867-1873 studiował medycynę na wiedeńskim uniwersytecie oraz w tamtejszej Akademii Wojskowo-Chirurgicznej.

Jako lekarz

Służbę wojskową rozpoczął jako lekarz w czerwcu 1873 roku w Szpitalu Garnizonowym nr 1 w Wiedniu. Odbył on też staże naukowe w pracowniach Roberta Kocha w Berlinie i Ludwika Pasteura w Paryżu oraz u epidemiologa Maxa Pattenkoffera w Monachium. Studia te dały mu pozycję jednego z najwybitniejszych w Austrii znawców bakteriologii, epidemiologii i higieny.

Służba w wojsku

W 1879 roku, Kowalski był porucznikiem, a także lekarzem pułkowym w 17 Pułku Piechoty. W roku 1882 powrócił do Wiednia na stanowisko ordynatora oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Garnizonowego, a dodatkowo został wykładowcą higieny na kursach dla lekarzy wojskowych rezerwy. W latach 1884-1886 ponownie podjął pracę w Szpitalu Garnizonowym, poświęcając się studiom nad cholerą. W latach 1887-1896 był twórcą i naczelnym bakteriologiem laboratorium Wojskowego Komitetu Sanitarnego oraz kierownikiem Instytutu Bakteriologicznego w Wiedniu.

Awans

Dnia 1 listopada 1896 roku, został awansowany na stopień majora i lekarza sztabowego. Już cztery lata później, został awansowany do stopnia podpułkownika i objął stanowisko zastępcy komendanta Szpitala Garnizonowego w Sarajewie.

Zasłużony odpoczynek

We wrześniu 1906 roku, przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Wiedniu. W dniu 16 kwietnia 1910 roku, był awansowany do stopnia tytularnego generała majora. Podczas I wojny światowej, ponownie znalazł się w służbie czynnej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 roku, zgłosił się do Wojska Polskiego. Był najstarszym generałem w szeregach polskiej armii, pracował jako lekarz kontaktowy w wojskowym szpitalu epidemiologicznym.