Bolesław Kotula - polski zoolog i botanik

Pochodzenie

Bolesław, był synem Andrzeja Kotuli i Anny z Tetlów. Po zdaniu matury w cieszyńskim gimnazjum w roku 1868, studiował on na Uniwersytecie Wiedeńskim. Przez pierwszy trzy semestry studiował medycynę, później jednak przeniósł się na wydział fizyczny.

Kontynuacja nauki

Od roku 1871, Bolesław Kotula był studentem Uniwersytetu w Krakowie. Już rok później Kotula ukończył tę krakowską uczelnię, ale postanowił pozostać na niej, gdzie był do 1874 roku asystentem profesora Maksymiliana Nowickiego na katedrze zoologii.

Praca

Później był kolejno nauczycielem gimnazjalnym we Lwowie, a także profesorem gimnazjalnym w Przemyślu. Od 1887 roku cierpiał na neurastemię i leczył się w różnych uzdrowiskach. W 1888 roku, Kotula wyjechał do Baltimore, skąd wrócił w 1891 roku.

Podczas wyprawy botanicznej

Zginął tragicznie w czasie wyprawy botanicznej, podjętej z bratem Andrzejem na Geisterspitze (3476 m n.p.m.) w Alpach Tyrolskich, wpadłszy do przykrytej śniegiem szczeliny lodowcowej Ebenferner.

Jego zbiory

Od młodości gromadził różnorodne zbiory przyrodnicze. Prowadził on także badania zoologiczne głównie nad owadami i mięczakami. W polskich górach spędzał corocznie kilka tygodni wakacyjnych, w czasie których prowadził badania, często w towarzystwie Władysława Kulczyńskiego. Pierwsze prace zoologiczne Kulczyńskiego dotyczyły chrząszczy. Najważniejsze prace zoologiczne Kotuli, dotyczą jednak mięczaków, z których ta praca zatytułowana „O pionowem rozsiedleniu ślimaków tatrzańskich„ jest jedną z najwybitniejszych prac malakologicznych XIX wieku w skali Europy. Najwybitniejszym dziełem Bolesława Kotuli jest jego ogromna praca botaniczna pt. „Rozmieszczenie roślin naczyniowych w Tatrach”, którą autor zestawił w oparciu o 42 tysiace zapisków ze stanowisk roślinnych w tym terenie.