Stanisław Wieroński - Generał Wojska Polskiego

Pochodzenie i rodzina

Stanisław przyszedł na świat w rodzinie Antoniego i Karoliny z Lipków. W roku 1902 ukończył naukę w Szkole Kadetów Piechoty w Łobozowie. Od sierpnia roku 1903 pełnił on zawodową służbę wojskową w cesarskiej armii. Początkowo przydzielony został do 11 Pułku Obrony w Jiczynie w Czechach.

I wojna światowa

Pierwszą wojnę rozpoczął on rozpoczął w stopniu porucznika jako dowódca kompanii, a następnie zastępca dowódcy batalionu. Walczył on kolejno na froncie: serbskim, rosyjskim i włoskim. W 1917 roku, znalazł się na froncie włoskim nad Isonzo w obozie w Medeazza. Za walki na tym odcinku frontu został uhonorowany najwyższym odznaczeniem nadawanym w c. i k. armii, czyli Krzyżem Rycerskim Orderu Wojennego Marii Teresy. Po zakończeniu działań wojennych Wieroński znalazł się w niewoli włoskiej, toteż do Wojska Polskiego wstąpił dopiero 15 marca 1919 roku.

Rok 1923

Od roku 1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Dnia 15 października roku 1923, po ukończeniu kursu, otrzymał dyplom naukowy Oficera Sztabu Generalnego. W roku 1924 rozpoczął służę w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Od dnia 12 października 1934 roku, został on przeniesiony w stan spoczynku. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Krakowie.