Walerian Tyburcjusz Breański - powstaniec i działacz narodowy

Pochodzenie

Walerian był synem Teodora Breańskiego herbu Łabędź i Brygidy z Falęckich. Po ukończeniu seminarium duchownego, pełnił on posługę kapłańską we Wrześni. Brał udział w zrywie listopadowym mającym miejsce w roku 1830.

Powstanie

Po jego wybuchu Breański opuścił wikariat, po czym przedostał się do Królestwa Polskiego, gdzie wziął udział w kilku bitwach: pod Wawrem, Ostrołęką, a także pod Olszynką Grochowską. Szczegolnie podczas działań bitewnych pod Olszynką, Walerian Breański odznaczył się szczególną walecznością. Awansował nawet do stopnia kapitana. W dniu 7 czerwca 1831 roku, został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari.

Pobyt na emigracji

Po zakończonym powstaniu listopadowym, zmuszony był udać się na emigrację. Na emigracji działał najpierw jako członek Młodej Polski, a przy okazji wziął on udział w wyprawach frankfurckiej i sabaudzkiej. Od 1834 roku prężnie on działał w Towarzystwie Demokratycznym Polskim. Jako jego wysłannik, kilka razy udawał się do Wielkopolski. Tam założył organizację spiskową.

Powrót do stanu duchownego

Od 1848 roku, Breański był na powrót w stanie duchownym. Został wikarym w Krobi, a następnie proboszczem w Tarnowie Podgórnym. Zmarł dnia 20 sierpnia 1866 roku, w trakcie epidemii cholery, gdy pomagał potrzebującym parafianom.