Home
STYL ŻYCIA
Trochę historii

Waleria Tarnowska - polska malarka i kolekcjonerka

Ewa Michałowska-Walkiewicz 08 grudnia, 2019

Waleria Tarnowska z domu Stroynowska, przyszła na świat w dniu 9 grudnia 1782 roku w Horochowie. Zmarła zaś dnia 23 listopada 1849 roku w Dzikowie. Była to polska malarka i kolekcjonerka dzieł sztuki.

Pochodzenie

Waleria Tarnowska była córką Waleriana Stroynowskiego i Aleksandry Tarnowskiej. W dniu 7 września 1800 roku, Waleria poślubiła krewnego ze strony matki, Jana Feliksa Tarnowskiego. Odebrała ona wykształcenie domowe, ale oprócz guwernantki do jej nauczycieli należeli m.in. archeolog i historyk Wawrzyniec Surowiecki i Jędrzej Śniadecki. Od roku 1810 Waleria Tarnowska, prowadziła w Warszawie salon literacko-artystyczny.

Kolekcjonerka

Wraz z mężem zapoczątkowała kolekcję cennych obrazów, szkiców, rzeźb, książek i antyków, które składane były w ich domu Dzikowie. Kolekcja ta obejmowała dzieła takich mistrzów jak: Guido Reni, Rembrandt, Caracci, Canova i inni. Wiele z dziel pani Waleria nabyła w czasie podroży do Włoch, którą odbyła w latach 1803–1804. Waleria także odziedziczyła kilka obrazów po stryju Hieronimie, rektorze Uniwersytetu Wileńskiego.

Jako malarka

Malarstwa uczyła się najpierw 3 lata w rodzinnym miasteczku. Była ona przede wszystkim miniaturzystką. Z czasem nauki pobierała od Constantino Villaniego oraz od de Hoflize i u Wincentego Lesseura. Następnym nauczycielem Walerii był Filippo Remondini, który był też malarzem nadwornym księżnej kurlandzkiej rezydującej w Żaganiu.

Obrazy Walerii

Waleria była przede wszystkim miniaturzystką, malowała ona portrety i obrazy przeważnie o tematyce religijnej. Swoje prace często sygnowała: „V. T.” Swoje miniatury malowała na kości słoniowej, głównie akwarelą i gwaszem. Obrazy Walerii to często kopie w miniaturze obrazów innych malarzy, albo podobizny członków wielkich rodzin.

Rodzina

Waleria miała kilkoro dzieci: Kazimierza (1801–1803), Rozalię (1803–1804), Jana, (1805–1850), Marię Felicję (1807–1870), Waleriana Spycimira (1811–1861), Rozalię Wiktorię (1814–1815), Annę (1816–1893) i Tadeusza Antoniego (1819–1890). Ją i męża bardzo dotknęła śmierć pierwszych dzieci, ulgę niosło im wychowywanie sierot, o których wykształcenie i przyszłą pomyślność solennie zadbali. Zmarła dnia 23 listopada roku 1849 po 17 dniach od udaru.