Mira Zimińska-Sygietyńska - założycielka i dyrektorka zespołu Mazowsze

Życie w Płocku
Od dziecka, Mira związana była z teatrem. Jej rodzice pracowali w płockim teatrze. Matka była bileterką i bufetową, a ojciec dekoratorem scenicznym. Zadebiutowała ona w wieku siedmiu lat, jako Dziecko w komedii „Ich czworo”, Gabrieli Zapolskiej. Udany występ Miry sprawił, że powierzano jej i inne role.

Do wybuchu drugiej wojny
Podczas występów w teatrze w Radomiu zauważył ją i zaangażował jeden z właścicieli warszawskiego teatrzyku Qui Pro Qvo. W roku 1919, Mira przeniosła się do Warszawy. W latach 1918–1939 występowała jako aktorka i śpiewaczka w wielu teatrach stolicy. W wieku 16 lat wyszła za mąż, ale związek ten trwał jedynie cztery lata. Zimińska z czasem stała się ulubienicą miłośników teatru i kina. I tylko temu, poświęcała swe życie. Była jedną z pierwszych polskich automobilistek. Jeździła luksusowymi mercedesami oraz słynnym wtedy w Warszawie czerwonym kabrioletem marki Bugatti.

Duby smalone
W 1934 roku, Mira redagowała kolumnę satyryczną „Duby smalone” w Kurierze Porannym. Z powodzeniem występowała ona również w filmach. Zadebiutowała jeszcze w epoce kina niemego.

II wojna światowa
Podczas okupacji, należała do AK, a w czasie powstania warszawskiego służyła Polsce i powstańcom jako pielęgniarka. Pisała także antyhitlerowskie piosenki dla warszawskich gazeciarzy. W roku 1942, Zimińska została aresztowana i uwięziona na Pawiaku. Po jej uwolnieniu, występowała w tak zwanych jawnych teatrach np. w „Złotym Ulu" mieszczącym się przy Nowym Świecie 19.

Po wojnie
W 1947 roku, rola w spektaklu Żołnierz królowej Madagaskaru, była pożegnaniem Zimińskiej ze sceną, z której odeszła u szczytu sławy. W roku 1948, wraz z mężem Tadeuszem Sygietyńskim, założyła Zespół Pieśni i Tańca Mazowsze. W roku 1955, po śmierci Sygietyńskiego, Zimińska została kierownikiem artystycznym zespołu, natomiast od 1957 roku, była jego dyrektorem.

Do chwili obecnej, zespół Mazowsze, sławi pieśnią i tańcem, polską kulturę ludową na wszystkich scenach świata.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska