Franciszek Dąbrowski, obrońca Westerplatte

Wspomnienie polskiego bohatera
Franciszek Dąbrowski, był synem szlachcica, generała Romualda Dąbrowskiego i Elżbiety z Broulików. Służbę wojskową rozpoczął on w listopadzie 1918 roku, będąc jeszcze w szkole podchorążych w Krakowie. Już w następnym roku szkołę przemianowano w I Korpus Kadetów. To właśnie on jako wyszkolony żołnierz, bronił Strażnicy Tranzytowej na Westerplatte, podczas toczącej się wojny obronnej w 1939 roku.

Pochodzenie
Po ukończeniu Korpusu Kadetów, był słuchaczem Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Po ukończeniu jej i otrzymaniu awansu na podporucznika, przydzielony on został do 3 Pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku. Następnie pełnił służbę w Batalionie Szkolnym Podchorążych Piechoty w Biedrusku, a następnie w 29 Pułku Strzelców Kaniowskich w Kaliszu.

Tuż przed wybuchem wojny
Z początkiem grudnia 1937 roku, Dąbrowski został przeniesiony z Kalisza do Gdańska, do Wydziału Wojskowego Komisariatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku. Pełnił on stanowisko, zastępcy komendanta Oddziału Wartowniczego Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Do najważniejszych obowiązków Franciszka Dąbrowskiego, należało szkolenie żołnierzy składnicy z zakresu ochrony obiektów na zamkniętym terenie placówki. Poza tym przeprowadzał on odprawy z dowódcami wart, organizował patrole i podsłuch. Dowódcą oddziału wartowniczego i zastępcą komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte, kapitan Dąbrowski był od grudnia 1937 roku do 7 września 1939 roku, kiedy to major Sucharski ostatecznie zdecydował poddać placówkę.

Niewola
Gdy placówkę tranzytową objęli Niemcy, obrońcy Westerplatte trafili do niewoli. Okres niewoli Dąbrowski spędził w obozach jenieckich w Klein Dexen na terenie Prus Wschodnich, a także w Prabutach i w Lienzu w Tyrolu na terenie Austrii. Pobyt w niewoli Dąbrowskiego przyczynił się jednak do szybko postępującej gruźlicy.

Lata powojenne
Po wyzwoleniu zgłosił chęć dalszej służby wojskowej. Z dniem 10 sierpnia 1945 roku, Franciszek Dąbrowski został awansowany na stopień majora i jednocześnie otrzymał przydział na szefa sztabu Samodzielnego Batalionu Morskiego.

Pobyt w Krakowie
W roku 1950, Dąbrowski został uznany za inwalidę wojennego i zwolniony z powszechnego obowiązku służby wojskowej. Z Pomorza musiał przenieść się wraz z rodziną do Krakowa. Nie miał pracy i żadnej możliwości kontynuowania niezbędnego leczenia sanatoryjnego. Aby utrzymać rodzinę, podjął pracę jako kasjer w KMPiK, a także szył chałupniczo pantofle.

Franciszek Dąbrowski zmarł dnia 24 kwietnia 1962 roku w krakowskim Szpitalu Przeciwgruźliczym, w wieku 58 lat. Został pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem za Odrę, Nysę i Bałtyk i Odznaką Grunwaldzką.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska