Henryk Sucharski - Major Wojska Polskiego

Lata młodości
Był on czwartym dzieckiem Stanisława Sucharskiego, wiejskiego szewca i Agnieszki z domu Bojko. W latach 1909-1917 był uczniem II Cesarsko – Królewskiego Gimnazjum w Tarnowie. Służbę wojskową rozpoczął on w Armii Austro- Węgierskiej dnia 13 lutego 1917 roku w batalionie zapasowym 32 pułku strzelców w Bochni. Służąc w wojsku, dalej kontynuował naukę, zdał maturę wojenną, co umożliwiło mu kontynuowanie edukacji w Rezerwowej Szkole Oficerskiej w Opatowie. Jako kadet-aspirant, został wcielony do 9 kompanii 32 Pułku Strzelców we Włoszech.

Dwudziestolecie międzywojenne
Po powrocie do niepodległej Polski w dniu 7 lutego 1919 roku, Sucharski został powołany do służby w 16 Pułku Piechoty w Tarnowie. Podczas wojny polsko – bolszewickiej w 1919 roku, został przeniesiony na front litewsko-białoruski, gdzie został podchorążym. Za odwagę i wykazanie inicjatywy w dowodzeniu w bitwie pod Połonicą-Bogdanówką w dniu 30 sierpnia 1920 roku, został przedstawiony do odznaczenia Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Ponadto za męstwo na polu chwały otrzymał Krzyż Walecznych. Pod koniec roku 1921, Henryk Sucharski został przyjęty do zawodowej służby wojskowej, podczas której awansował do stopnia majora.

Rok przed wybuchem wojny
W dniu 3 grudnia 1938 roku, Sucharski z rozkazu szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, został przeniesiony na stanowisko komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. W wyniku załamania nerwowego Sucharskiego, do momentu kapitulacji mającej miejsce w dniu 7 września 1939 roku, dowodzenie przejął kapitan Franciszek Dąbrowski. Tego dnia, o godzinie 10:15 major Henryk Sucharski zarządził wywieszenie białej flagi i osobiście udał się do Niemców, aby omówić warunki kapitulacji.

W uznaniu bohaterstwa i niezłomnego ducha obrońców Westerpaltte, dowództwo niemieckie pozwoliło majorowi Henrykowi Sucharskiemu odejść do niewoli z szablą przy boku. Broń odebrano mu jednak zaraz po dotarciu do pierwszego obozu.

Z Gdańska do Borne-Sulinowo
Wraz z innymi oficerami został odwieziony do Hotelu Centralnego w Gdańsku. Następnie był przetrzymywany w obozie jenieckim w Borne-Sulimowo. W marcu roku 1945, podczas ewakuacji obozów jenieckich uległ on wypadkowi i trafił do szpitala niedaleko Schwerina. Po wyzwoleniu w lipcu roku 1945, przedostał się do dowództwa II Korpusu Polskiego stacjonującego we Włoszech. Już w kolejnym roku, Sucharski został przyjęty do służby wojskowej z przydziałem na dowódcę 6 Batalionu Strzelców Karpackich. Od dnia 19 sierpnia przebywał w brytyjskim szpitalu wojskowym w Neapolu, gdzie zmarł w dniu 30 sierpnia 1946 roku na zapalenie otrzewnej. Został pochowany już w dniu 1 września na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Casamassima we Włoszech.

W dniu 21 sierpnia 1971 roku, szczątki majora Henryka Sucharskiego zostały ekshumowane i przewiezione do Polski i złożono je na Westerplatte.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska