Franciszek Kleeberg - w rocznicę śmierci wielkiego generała

Młodość
Był on synem Emiliana Kleeberga, powstańca styczniowego, oficera służącego w Cesarsko Królewskiej Armii. Kleebergowie wywodzili się od szwedzkiego żołnierza, który przybył do Polski z wrogą armią Karola Gustawa w XVII wieku, dostał się on do niewoli, spolszczył się i w końcu został założycielem rodu rycerskiego. Po ukończeniu szkoły realnej w Hranicach gdzie oczywiście zdał maturę, kontynuował Franciszek naukę w Akademii Wojskowo-Technicznej w Mödling. W roku 1911, ukończył Szkołę Strzelecką Artylerii w Hajmasker. Dwa lata później wstąpił do Szkoły Sztabu Generalnego w Wiedniu, której nie ukończył z powodu wybuchu wojny w roku 1914.

I wojna światowa
W maju 1915 roku, Franciszek otrzymał przydział do Legionów Polskich. W tym też roku powierzono mu funkcję szefa Sztabu II Brygady Legionowej, którą pełnił przez miesiąc. Następnie przez kilka miesięcy był zastępcą szefa Sztabu, a czasowo także szefem Sztabu Komendy Legionów Polskich. W czerwcu roku następnego, Franciszek Kleeberg został szefem Sztabu II Brygady Legionowej. Pod koniec wojny, został on zastępcą dowódcy 1 Pułku Artylerii stacjonującej w Górze Kalwarii. Jednocześnie był on także, komendantem Zjednoczonych Szkół Artylerii, co umożliwiło mu służbę w Inspektoracie Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej. W związku z prośbą o zmianę obywatelstwa z austriackiego na polskie, w czerwcu 1918 roku został karnie przydzielony do Sztabu 54 Brygady Piechoty.

Rok 1920
Do Wojska Polskiego został przyjęty w grudniu 1918 roku. Otrzymał przydział do Sztabu Generalnego. Następnie do marca 1919 był szefem Sztabu Dowództwa Wschód. W kwietniu roku 1919, Franciszek Kleeberg objął funkcję szefa Sekcji Organizacyjnej, Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego. Dnia 10 marca roku 1920, po reorganizacji ministerstwa mianowany został pomocnikiem szefa Oddziału I Organizacyjno-Mobilizacyjnego.

Dwudziestolecie międzywojenne
W dniu 1 stycznia roku 1928, Prezydent RP Ignacy Mościki, awansował go na generała brygady. Mimo rozległej wiedzy i doświadczenia, był to jego ostatni awans.

Kampania wrześniowa
Dnia 9 września 1939 roku, Kleeberg przystąpił do organizacji oddziałów bojowych z podległych mu ośrodków zapasowych. Z utworzonymi oddziałami wojskowymi, pod Jabłoniem i Milanowem pobił wysunięte kolumny oddziałów Armii Czerwonej.

Następnie w dniu 6 października roku 1939, po czterodniowych walkach z Wermachtem, rozegranych pod Kockiem, złożył broń jako ostatni polski generał. Pozostał jedynym dowódcą SGO nie ponosząc porażki. Zmuszony był poddać się z powodu braków w zaopatrzeniu i amunicji. Po bitwie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu koło Drezna. W niewoli przebywał półtora roku, ponieważ poważnie zachorował na serce i już w dniu 5 kwietnia 1941 roku, zmarł w szpitalu wojskowym w Weisser Hirsch. Został pochowany na cmentarzu w Neustadt.

Pośmiertny awans
Prezydent RP, na wniosek Naczelnego Wodza, z dniem 1 stycznia 1943 roku, pośmiertnie awansował go do stopnia generała dywizji. W roku 1969 prochy generała Franciszka Kleeberga przewieziono do kraju i dnia 6 października złożono je na cmentarzu Wojennym w Kocku pomiędzy poległymi żołnierzami z dowodzonej przez niego SGO Polesie.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska