Aleksandra Piłsudska - Kocham suwalszczyznę

Rodowód

Jej rodzicami byli Piotr Szczerbiński oraz Julia z domu Zahorska. Rodzice Aleksandry zmarli, gdy miała ona zaledwie 10 lat. Po śmierci rodziców jej wychowaniem zajęły się babka ze strony matki oraz ciotka. W roku 1901, Aleksandra ukończyła gimnazjum w Suwałkach, a studia podjęła na Uniwersytecie Latającym, którego założycielką była Jadwiga Dawidowa.

Pierwsza działalność społeczna

Jako studentka, wstąpiła ona do Polskiej Partii Socjalistycznej, gdzie czynnie działała w dziedzinie szerzenia patriotyzmu i równości społecznej. Już po kilku latach od wstąpienia do partii, została aresztowana. Po przesłuchaniach, zmuszona była wyjechać do Kijowa. Tam poznała swojego przyszłego mężczyznę życia Józefa Piłsudskiego. Szukając pracy, zmuszona była przenieść się do Lwowa, gdzie się zatrudniła w biurze fabrycznym.

Lata 1914 – 18

W czasie I wojny światowej, działała ona w POW, za co została aresztowana przez Niemców. Po zwolnieniu z aresztu, zamieszkała w Warszawie, gdzie pracowała jako urzędniczka w biurze suszarni jarzyn. W roku tak ważnym dla Józefa Piłsudskiego, jak też i dla wszystkich Polaków, czyli w 1918, Aleksandra urodziła mu córkę Wandę. Natomiast w roku 1920, w którym po raz kolejny zasłużył się w ratowaniu naszej ojczyzny Józef Piłsudski, Aleksandra urodziła mu drugą córkę Jadzię.

Rodzina z Sulejówka

Aleksandra nie mogła jednak wyjść za mąż za Piłsudskiego, ponieważ jego żona Maria Juszkiewicz, nie zgadzała się na rozwód. Ślub z Józefem Piłsudskim odbył się dopiero dnia 25 października 1921 roku, już po śmierci Marii, kiedy to Józef Piłsudski został obwołany Naczelnikiem Państwa. Oboje mieszkali w willi Milusin w podwarszawskim Sulejówku.

Działając dla potrzebujących

Piłsudska prowadziła szeroko zakrojoną, działalność społeczną. Po roku 1926, zajmowała się pozyskiwaniem finansów dla stowarzyszenia „Nasz Dom", które prowadziło zakład dla sierot. Organizowała też ona w Warszawie przedszkola i szkoły powszechne dla rodzin wojskowych. W stowarzyszeniu noszącym nazwę „Osiedle", wspierała mieszkańców baraków dla bezdomnych warszawiaków, a w towarzystwie „Opieka" zakładała świetlice z wyposażeniem bibliotecznym, dla młodzieży uczącej się.

Działała także w Unii Obrończyń Ojczyzny, organizacji utrzymującej łączność między kombatantami pierwszej wojny światowej. Za zasługi w pracy na polu opieki nad dziećmi została w 1930 roku, odznaczona Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W tym samym roku, za pracę w dziele odzyskania niepodległości, została odznaczona Krzyżem Niepodległości z Mieczami.

Druga wojna światowa

Po agresji Niemiec i Rosji na Polskę w roku 1939, Aleksandra wraz z dziećmi ewakuowała się do Wilna, a następnie do Rygi. Stamtąd wyleciała samolotem do Londynu, gdzie mieszkała już na stałe. Zmarła w roku 1963 i została pochowana w North Sheen Cementery. Dnia 28 października 1992 roku, jej prochy spoczęły na warszawskich Powązkach.


Ewa Michałowska-Walkiewicz
ewalkiewicz@wp.pl