Elżbieta z Krasińskich Jaraczewska - znana pisarka

Pochodzenie

Jej rodzice pochodzili z najsłynniejszych rodów polskich. Ojciec Kazimierz Krasiński, był oboźnym wielkim koronnym, był synem kasztelana zakroczymskiego Antoniego Krasińskiego. Ożenił się z Anną Ossolińską, miecznikówną litewską, córką Aleksandra. Z tego małżeństwa, przyszło na świat dwoje dzieci: Józef i Elżbieta. Krasińskich zaliczano do najlepszych w kraju, jej członkom przysługiwał tytuł hrabiowski, zaś brat Elżbiety Józef, należał do grupy najbogatszych ludzi w Polsce. Najwcześniejsze dzieciństwo spędziła Elżbieta w majątku rodzinnym Zegrze, później trafiła do Galicji, a w roku 1802 zamieszkała w Radziejowicach pod Warszawą. W młodości otrzymała bardzo staranne wykształcenie.

Małżeństwo

Wyszła za mąż w roku 1815, za Adama Jaraczewskiego. Zaraz po ślubie, Jaraczewscy przenieśli się do majątku Borowica, leżącej koło Lublina. Tutaj właśnie powstały największe powieści Elżbiety. Jednym z ciekawszych epizodów było zawarcie znajomości z Goethem. Gdy wybuchło powstanie listopadowe, Adam Jaraczewski przystąpił do niego w stopniu pułkownika, organizując 1 pułk jazdy lubelskiej. Jaraczewska zmuszona była opuścić majątek i przenieść się do Krakowa. Nigdy do Borowicy nie powróciła, podobnie jak jej mąż, który zmarł dnia 22 lipca 1831 roku w wyniku odniesionych ran został pochowany w rodowym majątku w Jaraczewie. Elżbieta Jaraczewska zmarła rok później. Jej dobroczynne przedsięwzięcia zakończyły swe trwanie wraz ze śmiercią założycielki, majątek powrócił do Józefa Krasińskiego.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska