Wystrój dawnych domów. Dziennik Polonijny na mazurskiej wystawie

W epoce dębu

„Epoka dębu”, to taki styl urządzania polskich domów, który trwał przez całe średniowiecze i renesans. Dąb był jak nie trudno się domyśleć, najpopularniejszym gatunkiem okresu gotyku, a dębowe deski, którymi na przykład wykładano ściany i z których wyrabiano meble, był podstawą przemysłu drzewnego tamtego czasu. Meble epoki dębu były ciężkie, raczej mało zdobione, delikatnie „nabłyszczane” płynem konserwującym. Raczej płyn ten stosowano przeciw kornikom, niż nadając wyglądu danemu meblowi. W kuchni przeważały naczynia mosiężne, rzadziej srebrne, które również pozbawione były wszelkich zdobień.

Epoka orzecha 1600-1730

W meblarstwie epoka dominacji orzecha, obejmowała jak widać czas baroku. Orzech był podstawowym drewnem, z którego wykonywano przeróżne meble, w tym dekoracje salonowe. Było to drewno mocne, twarde, a przede wszystkim wytrzymałe na różne temperatury, bowiem pamiętać należy, iż w tym czasie rzadko ogrzewano wszystkie pokoje, raczej czyniono to wybiórczo i w razie potrzeby. Orzechowe deski potrzebne do wyrobu mebli były cieńsze od dębowych, a wykonane z nich szafy oraz biurka i komody, posiadały dużą ilość zdobień rzeźbiarskich. Naczynia stosowane w tej epoce, były malowane bardzo obficie, w przeróżne scenki rodzajowe i motywy roślinne.

Kolejna epoka w meblarstwie

„Mahoń”, a w tym epoka mahoniowa obowiązywały pod koniec siedemnastego stulecia i na początku osiemnastego. Drewno to było znane na Starym Kontynencie od czasów hiszpańskich wypraw geograficznych. Rzecz jasna jego ojczyzną jest Honduras, ale niektóre odmiany tego drzewa znaleźć można na przykład też w Afryce. Swoją największą popularność drzewo to zyskało w XVIII wieku. Od 1750 roku, mahoń był szeroko stosowany, a szczególnie miało to miejsce w czasach napoleońskiego empiru. Kochała się wręcz w tych meblach cała wiktoriańska Anglia. Naczynia używane w tym okresie, były wykonane z ciężkiej porcelany, również ochoczo zdobionej w różne motywy dekoracyjne.

W satynowej epoce

Satynowiec, to po prostu drzewo atłasowe, przeważające w okresie klasycyzmu. Kochał je Ludwik XV, a mistrz Hepplewhite używał satynowca jako tła do polichromowanych medalionów. Meble w tym okresie nabrały delikatniejszej formy. A „słojowatość” satynowca, nadawała tym meblom dodatkowej atrakcji. Naczynia w tym okresie, których używano na co dzień i od święta były bardzo delikatne, nawet kruche, które zdobione były w ręcznie malowane scenki rodzajowe oraz z żywotów świętych. Często naczynia porcelanowe z tego okresu, posiadały na zewnętrznej części zdobienia w bujne gałązki wionogradowe, wykonane przeważnie ze srebra rzadziej ze złota.

Redakcja Dziennika Polonijnego dziękuje panu Witoldowi Haniszowi, za piękną prelekcję dotyczącą wystroju dawnych mieszkań.