Witold Horodyński - Generał Brygady Wojska Polskiego

Pochodzenie i rodzina
Był on synem Witolda Eustachego i Zofii z Krzywoszewskich. W latach 1877-1884, młody Witold uczył się w gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie w Warszawie. W roku 1889, uzyskał on dyplom lekarza medycyny. Już w dniu 6 grudnia 1898 roku, po raz pierwszy w Polsce przeprowadził on operację, polegającą na zaopatrzeniu kłutej rany serca. Wynik tego zabiegu był niestety niepomyślny. W roku 1900, pogłębiał on swoją  wiedzę lekarską w klinice chirurgicznej w Dublinie.

Służba w Wojsku Polskim
W dniu 21 czerwca 1919 roku, jako lekarz cywilny, został przyjęty do Wojska Polskiego w randze majora lekarza. Został on zatwierdzony na stanowisku starszego ordynatora Szpitala Zapasowego Nr 1 w Warszawie. Następnie Horodyński pełnił służbę w Szpitalu Ujazdowskim na stanowisku starszego ordynatora i kierownika naukowego Oddziału Chirurgii. Zatrzymany w służbie czynnej do października 1923 roku. Z dniem 31 października 1923 roku, został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała brygady.

Wojna obronna 1939
W czasie kampanii wrześniowej, Witold Horodyński brał udział w obronie stolicy, jako lekarz szpitala polowego. Do sierpnia 1944 roku, praktykował w Szpitalu Ujazdowskim jako starszy ordynator Oddziału Chirurgii.

Dalsze lata wojny
W roku 1944, Niemcy kazali wszystkim pracownikom sanitarnym opuścić Warszawę. Opiekę nad pozostałymi chorymi i rannymi przejął doktor Horodyński, który w końcu października 1944 ewakuował ich do jednego ze szpitali w Krakowie niemieckim pociągiem sanitarnym. Po krótkim pobycie pod Krzeszowicacmi, we wrześniu 1944 razem z żoną zamieszkał w Siedlcach. W Siedlcach podjął pracę w Ubezpieczalni Społecznej.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska