Wacław Bębnowski - polski rzeźbiarz

Dzieciństwo
Był najmłodszym z czworga dzieci Aleksandra i Franciszki z Korsaków. Cechowało go słabe zdrowie. Z tego powodu swoją edukację zaczął późno, a początkowo uczono go w domu. Bardzo wcześnie zaczął zdradzać zdolności plastyczne, bardzo lubił lepić figurki ludzi z ugniecionego miąższu chleba i zagniecionego przez matkę ciasta drożdżowego. Bardzo duży wpływ na drogę życiową młodego Wacława miały zażyłe stosunki z rodziną Chruckich z pobliskich Zacharnicz. Jan Chrucki, był znanym wówczas portrecistą i należał do Petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dzięki niemu, Wacław miał kontakt z ówczesną dojrzałą sztuką i szybko podjął on studia w Szkole Malarstwa i Rzeźby w Moskwie. W domu rodzinnym Bębnowskich dzieci wychowywane były w duchu patriotycznym, stąd stolica zaborcy nie była sprzyjająca dla młodzieńca. Zatem już w roku 1888, Wacław przenosi się do Krakowa, gdzie poznał Jana Matejkę.

Okres Krakowski i Warszawski
Wacław w Krakowie rozpoczyna swoją twórczość, organizuje pierwsze wystawy. Tutaj poznaje swoją przyszłą żonę Zofię Górecką, pannę garncarzównę. W tym też czasie podejmuje współpracę ze znanym artystą specjalizującym się w rzeźbie architektonicznej Zygmuntem Otto.

Okres Aleksandrowski
W 1905 roku, artysta nabył od Wodzińskich dom (wcześniej pełniący rolę karczmy) na obrzeżach Aleksandrowa Kujawskiego. Taki cichy dom był odwiecznym marzeniem artysty. Wacław Bębnowski kochał spokój i ciszę. Nie uczestniczył w głośnym życiu szybko rozwijającego się wtedy Aleksandrowa. Nie dbał o zapewnienie sobie wysokiego standardu ekonomicznego. Swoje prace sprzedawał wśród wielu znajomych i przyjaciół. Stałą sprzedaż prac Wacława Bębnowskiego, prowadził Warszawski sklep z pamiątkami „Zofia". Jego żona organizowała coroczne wystawy prac w parku zdrojowym w Ciechocinku, gdzie prace sprzedawane były od ręki.

Pierwsza wojna światowa
W 1914 roku, wybuch wojny i śmierć żony wywołały u artysty depresję. Po blisko dwóch latach samotności postanawia powtórnie ożenić się. Ślubuje z Heleną Dunajską, mieszkanką Aleksandrowa Kujawskiego. Wkrótce rodzi się mu jedyna córka. Po odzyskaniu niepodległości artysta skupia się na nauce rysunku w Aleksandrowskim Gimnazjum. Coraz mniej wystawia, coraz mniejsze jest także zainteresowanie jego pracami. W tym czasie zaczyna się też choroba artysty. W czasie drugiej wojny, artysta mocno już choruje. Utrzymuje się z wyprzedaży co cenniejszych rzeczy w swoim domu. W 1944 roku, po kilkudniowej chorobie na zapalenie płuc umiera jego żona. Niedługo później umiera on sam po długiej chorobie. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Aleksandrowie Kujawskim.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska