Jan Piekałkiewicz - Juliański, Wernic, Wrocławski

Życiorys
Pochodził on z rodziny inteligenckiej. Był synem Seweryna i Zofii z domu Zywert, bratem Stanisława lekarza z tytułem doktora, który był majorem Wojska Polskiego, a zginął jako ofiara zbrodni katyńskiej, będąc zamordowany w Charkowie.

Młodość
Ukończył studia ekonomiczne w Petersburgu. Jako statystyk, w 1921 roku przeprowadził pierwszy spis ludności w II RP. W latach 20 ubiegłego stulecia, pracował w GUS. Od  roku 1924, Piekałkiewicz pełnił funkcję profesora Szkoły Nauk Politycznych w Warszawie. Od 1927 roku, był członkiem Międzynarodowego Instytutu Statystycznego. W latach okresu międzywojennego, był on autorem prac z zakresu finansów, statystyki i ekonometrii, a także był on docentem Uniwersytetu Lwowskiego.

Okupacja
W dniu 3 grudnia 1942 roku, wydał on w Biuletynie Informacyjnym, stosowną odezwę o powszechnym obowiązku walki cywilnej z okupantem. W grudniu tegoż roku, zatwierdził powołanie Rady Pomocy Żydom Żegota. Następnie polecił on  dokumentowanie każdej nawet najmniejszej zbrodni niemieckiej oraz objęcie opieką więźniów politycznych. W oświadczeniu zamieszczonym na łamach „Biuletynu Informacyjnego” z października 1942 roku, gromko napiętnował kolaborantów i osoby pomagające Niemcom w wyniszczaniu narodu polskiego jako zdrajców, ostrzegając ich przed konsekwencjami z karą śmierci włącznie. Dnia19 lutego 1943 roku, został aresztowany przez Gestapo, a wcześniej odmówił dowódcy AK, przydzielenia sobie ochrony osobistej i przewieziony został do więzienia na Pawiaku. Następnie wywieziony został do siedziby Gestapo mieszczącej się w Alei Szucha, gdzie po torturach został zamordowany w dniu 19 czerwca 1943 roku.

Został pochowany w grobowcu rodzinnym na warszawskich Powązkach, a pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska