Franciszek Bylicki - powstaniec i literat

W rodzinie szlacheckiej

Franciszek Bylicki urodził się w polskiej rodzinie szlacheckiej herbu Pobóg. Był synem Wiktora i Pauliny z Domosławskich, pieczętującej się herbem Nałęcz. W maju 1863 roku, będąc uczniem szóstej klasy krakowskiego gimnazjum wstąpił w szeregi powstańców styczniowych. Służył jako kawalerzysta w oddziałach Konowicza i Żychlińskiego. Walczył w bitwach pod Ossą oraz Brenicą Żelazną, a także pod Chojnowem.

Będąc rannym

Walcząc pod Młochowem odniósł kilka ran. Podczas krwawego starcia pod Życkiem w obwodzie gostyńskim, Franciszek trafił do niewoli rosyjskiej. W powstaniu walczył od 24 maja do 16 grudnia 1863 roku. Wyrokiem rosyjskiego sądu wojennego, został zesłany na Syberię do Tobolska.

W drodze na katorgę

W drodze na Syberię w Małmyżu, został znieważony przez rosyjskiego oficera z oddziału konwojującego więźniów. Ponieważ Franciszek Bylicki odwzajemnił zniewagę, został brutalnie pobity i raniony bagnetem. W Tobolsku pracował jako nauczyciel muzyki. Dzięki swojej inteligencji oraz urokowi osobistemu zyskał przychylność samego gubernatora Despot–Zenowicza i jego późniejszego zastępcy Koziełła-Poklewskiego.

Powrót do kraju

W 1867 powrócił do kraju dzięki staraniom rządu austriackiego, będąc reklamowany jako poborowy. W kraju ukończył gimnazjum oraz studia uniwersyteckie w Krakowie. Był doktorem filozofii. Posiadał duży talent muzyczny, grał on bowiem na fortepianie. Znano go jako znakomitego pianistę estradowego. Pracował w gimnazjum i tam właśnie wykładał geografię i historię. Ponadto współpracował z krakowską gazetą „Czas”. W Polsce niepodległej, został mianowany podporucznikem i był on odznaczony przez marszałka Józefa Piłsudskiego, Orderem Virtuti Militari. Zmarł w Żyznowie w majątku swego syna Stanisława, gdzie spędził ostatnie lata swego życia.