Eulogiusz Wyssogota-Zakrzewski - polski działacz niepodległościowy

Studiował w Poznaniu

Szkołę powszechną oraz studia akademickie, ukończył Zakrzewski w Poznaniu. Studiował on prawo, które chciał wprowadzić w życie broniąc ciemiężonych zaborami Polaków. Po zakończeniu studiów, pracował jako referendariusz sądowy. Gdy rozeszły się wieści o wybuchu powstania w dniu 29 listopada 1830 roku, Eulogiusz wyjechał do Królestwa Polskiego i wstąpił w szeregi polskiej armii. Służył on w Pułku Jazdy Poznańskiej i brał udział w kilku bitwach. Pod Grochowem stracił konia, był on wówczas lekko ranny ale nigdy nie zrezygnował z udziału w powstańczym zrywie.

Awans

Eulogiusz Wyssogota-Zakrzewski, szybko też awansował na wachmistrza, a w niedługim czasie na porucznika. W poznańskiej dywizji generała Kazimierza Skarżyńskiego, walczył z zaborcami pod Wawrem. Był przyjacielem Adama Mickiewicza, który wraz z rodzicami gościł w jego majątku w Osieku k. Kościana. Na licznych wspólnych rozmowach, zawsze poruszane były między nimi wątki niepodległościowe.

Rok 1848

Na początku lat 40. XIX stulecia, różne polskie organizacje niepodległościowe starały się zorganizować wspólną siatkę spiskową. Jej założeniem było objęcie wszystkich ziem dawnej Rzeczpospolitej, by należycie przygotować jednoczesne powstanie w trzech zaborach. Niestety, nim plany te mogły doczekać się realizacji, pruska policja rozbiła większą część siatki spiskowców w Prusach. Sytuacja ta doprowadziła Polaków do wywołania powstania wielkopolskiego, w którym Zakrzewski brał udział. Powstanie zakończyło się podpisaniem ugody, ale Polaków oczywiście ta sytuacja nie zadowalała. Wszędzie narastały nastroje ideologiczne i narodowościowe.

Powstanie styczniowe

Eulogiusz brał też czynny udział w kilku potyczkach powstania styczniowego, mającego miejsce w roku 1863. Był on za udział w tym powstaniu niejednokrotnie więziony przez rząd pruski i rosyjski w murach Cytadeli Warszawskiej, w Kołobrzegu i w Poznaniu. Za tę działalność skonfiskowano mu dobra żony, które znajdowały się w Królestwie Polskim.

Życie rodzinne

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszy raz z Klementyną, córką Tadeusza Wirsing pułkownika wojsk francuskich, która zmarła w niedługim czasie po zamążpójściu. Drugi raz ożenił się on z Marią Koszutską, córką Nestora i Marii hr. Bnińskich herbu Łodzia. Miał z nią dwóch synów Karola i Sylwerego. Synowie również odebrali wychowanie w duchu ogromnego patriotyzmu i oddania się sprawom odzyskania niepodległości.