Józef Benedykt Łączyński - wielki patriota polski

Pochodzenie i rodzina

Urodził się jako najstarszy syn Macieja i Ewy z domu Zaborowskiej. Po śmierci ojca odziedziczył on Kiernozię, a w 1808 roku przekazał majątek swojemu bratu Teodorowi. Józef był bratem Marii Walewskiej. On to przyczynił się do jej małżeństwa z trzykrotnie od niej starszym, ale bardzo bogatym, szambelanem królewskim Anastazym Walewskim.

Rodzinne koligacje i problemy

Siostra całe życie miała mu to za złe. W 1806 roku, podejrzany o stręczenie siostry Napoleonowi Bonaparte, był nieco odrzucony przez jego przyjaciół i dalszą rodzinę. W maju 1812 roku, świadczył on przed Trybunałem Cywilnym w Warszawie w sprawie rozwodowej Walewskich. Przyznał Józef na wspomnianej sprawie, że zmusił siostrę do nieudanego małżeństwa. W 1814 roku, jako pełnomocnik swojej siostry Marii, w Neapolu pertraktował w sprawie tamtejszego majoratu dla jej syna Aleksandra, którego ojcem był Napoleon.

Komandor Orderu Obojga Sycylii

Józef Łączyński, został wówczas Komandorem Orderu Obojga Sycylii. W wojsku polskim, Józef służył od Insurekcji Kościuszkowskiej. W niej to dosłużył się stopnia porucznika. W lipcu 1797 roku w Mediolanie, porucznik Łączyński został nominowany przez Jana Henryka Dąbrowskiego, na dowódcę V batalionu Legionów Polskich. Przerwał on służbę w wojsku, z powodów majątkowych w marcu 1798 roku.

Powrót do kraju

Po powrocie do Włoch, szybko wstąpił on na służbę ówczesnej Republiki Rzymskiej w sztabie generała Józefa Grabowskiego. Uczestniczył on w spisku mającym obalić Dąbrowskiego na rzecz Grabowskiego. Przed upadkiem Rzeczypospolitej Rzymskiej, Łączyński złożył dymisję, wracając do legionów polskich na stanowisko oficera III batalionu 1 legii.

Rok 1807

W lutym 1807 roku, Józef Łączyński został majorem, zaś już w marcu podpułkownikiem. Dnia 5 czerwca 1807 roku, odznaczony on został Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej. Od września tegoż roku, został on mianowany dowódcą 3 pułku ułanów. Był on także uczestnikiem bitwy pod Raszynem z Austriakami. Został on odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari. W lutym 1812 roku, z powodu złego stanu zdrowia wystąpił o dymisję. Zdymisjonowany z awansem na generała brygady, postanowił bardziej zadbać o swoje zdrowie.

A jednak służba

Przebieg kampanii rosyjskiej, która przeprowadzał Napoleon Bonaparte zmusił Łączyńskiego w grudniu 1812 roku do czynnej służby w charakterze organizatora jednostek zapasowych. Wykazał się on wówczas sprawnością poboru, który organizował wraz prefektem departamentu kaliskiego panem Garczyńskim. Wziął on potem dymisję ze służby wojskowej, a Sto Dni Napoleona spędził we Francji.

Choroba Łączyńskiego

W roku 1816, Józef Łączyński poważnie rozchorował się na płuca. Leczył się we Wrocławiu. Lekarze zalecili mu jednak wyjazd do sanatorium. Zmarł, podczas kuracji sanatoryjnej w Szczawnie- Zdroju.