Bronisław Bolesław Dąbrowski - powstaniec

Pochodzenie
Bronisław Bolesław Dąbrowski był synem J. H. Dąbrowskiego i Barbary z Chłapowskich. Przed śmiercią ojciec powołał swego adiutanta, pułkownika Ludwika Sczanieckiego, na opiekuna prawnego małoletniego syna. Bronisław z matką z czasem osiadł w Winnej Górze k. Miłosławia. Po ukończeniu studiów w Dreźnie i Lipsku oraz po odbyciu w latach 1833–1837 służby wojskowej w artylerii gwardii pruskiej, Bronisław swoje życie poświecił działaniom niepodległościowym.

W związku małżeńskim
W 1842 Bronisław ożenił się z Weroniką Łącką, siostrzenicą Emilii Sczanieckiej, Bronisław Dąbrowski zaangażował się wówczas w organizację powstańców w zaborze rosyjskim, miał zostać jego dowódcą na prawym brzegu Wisły, na terenie Kongresówki. Udał się on zatem w lutym 1846 do Warszawy, gdzie nawiązał kontakt z konspiracją warszawską, a później przeniósł się do swego majątku w Kuflewie. Dnia 20 lutego został ostrzeżony o rozbiciu spisku w Poznańskiem, więc zrezygnował z dalszych przygotowań powstańczych i opuścił potajemnie teren Królestwa. Oddał się w ręce władz po przybyciu do Prus. Sądzony był w procesie berlińskim, ale przed wyrokiem (skazującym na 2 lata więzienia) zwolniony został za kaucją.

Po prześladowaniach
Weronika po prześladowaniach przez zaborców straciła syna, a co gorsze nie mogła mieć już więcej dzieci. Bronisław Dąbrowski zamieszkał w Winnej Górze, nigdy już nie wrócił do Kuflewa i swej żony, która mieszkała tu do śmierci, ponieważ władze carskie zabroniły mu dożywotnio pobytu na terenie Rosji.

Powstanie wielkopolskie
Po wybuchu powstania wielkopolskiego w roku 1848, Dąbrowski został członkiem Wojennego Komitetu Narodowego w Poznaniu i uczestniczył w organizowaniu sił zbrojnych w zaborze pruskim. Jako oficer sztabowy brał udział w bitwach pod Miłosławiem. Organizował też pomoc dla powstania styczniowego.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska