Filip Kallimach Philippus Callimachus Experiens, a właściwie Filippo Buonaccorsi

Kim był
Kallimach pracował długie lata jako starosta gostyniński, sekretarz króla Kazimierz Jagiellończyka, a także był on doradcą kolejnego króla polskiego Jana Olbrachta. Był  zwolennikiem niezależności Polski od papiestwa. Uważał Rzeczpospolitą za wielką potęgę ekonomiczną i militarną.

W Wenecji
Początkowo działał on i tworzył w Wenecji. W latach 1462-1468 przebywał w Rzymie, gdzie zajmował stanowisko sekretarza kardynała Bartolomeo Rovelliego. Wchodził on w skład tzw. Akademii Rzymskiej i właśnie wtedy przybrał nazwisko Kallimach. Będąc zamieszany w spisek na życie papieża Pawła II, w lutym roku 1468 musiał uciekać z Rzymu. Najpierw zatrzymał się na wyspach Archipelagu i w Konstantynopolu. Potem zaś udał się on do Krakowa, w którym mieszkał jego krewny Ainolf Tedaldi. Wiosną 1470 roku, Filip Kallimach pojawił się na dworze arcybiskupa lwowskiego Grzegorza z Sanoka, mieszkającego w Dunajowie. Jesienią tego samego roku na sejmie w Piotrkowie biskup z Forli, w imieniu papieża, domagał się wydania Kallimacha. Ten jednak aż do śmierci papieża Pawła II, ukrywał się w Dunajowie w dobrach Grzegorza z Sanoka.

Życie w Krakowie
Następnie udał się do Krakowa i został nauczycielem łaciny synów Kazimierza Jagiellończyka. Uczestniczył Kallimach także w kilku misjach dyplomatycznych do Sykstusa IV oraz Innocentego VIII. Udał się on także z misją dyplomatyczną do Konstantynopola. W środowisku krakowskim był przyjacielem ochmistrza synów królewskich Stanisława Szydłowieckiego. Wywierał on duży wpływ na politykę wschodnią królów Kazimierza IV oraz Jana I. Walczył też o suwerenność państwa polskiego, powtarzając wszystkim monarchom europejskim, że powinni być niezależnymi władcami, a nie pachołkami papieża.

Twórczość Kallimacha
Wiele ze swoich wierszy poświęcił on pejzażowi wsi polskich, ich urokliwości i pracowitości ich mieszkańców. Uważał się on za Polaka i dla Polski wiernie służył swoimi umiejętnościami poetyckimi jak i doradczymi. W swoich wierszach pisał on o profesorze Uniwersytetu Krakowskiego Jakubie z Bokszycka.