Ludwik Łętowski - biskup, historyk, literat

Pochodzenie i rodzina
Urodził się on jako syn Franciszka pieczętującego się herbem Ogończyk. Franciszek pochodził z Łętowa, a jego żoną była Teresa z Balickich. W 1806 roku, Ludwik poszerzał swoją edukację jako uczeń szkoły oficerskiej w Wiedniu. Od 1811 roku, pełnił funkcję porucznika w wojsku Księstwa Warszawskiego. Od 1815 roku, pełnił on swoje obowiązki w armii Królestwa Kongresowego. Za swoje przekonania polityczne, w Wilnie dostał się do niewoli. Po wyjściu na wolność, wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach w 1816 roku. Święcenia kapłańskie przyjął w 1818 roku. Był proboszczem w kościele świętego Mikołaja w Końskich. a od 1821 roku wykładał on w kieleckim seminarium historię i teologię. W 1825 roku, mianowany został kanonikiem krakowskim, Od 1841 roku, był on administratorem diecezji krakowskiej, a następnie był jej biskupem pomocniczym.

Powstanie krakowskie
 W czasie powstania krakowskiego mającego miejsce w roku 1846, zalecał uległość wobec zaborcy, licząc na lekkie traktowanie przez Rosjan pojmanych jeńców. Po powstaniu uciekł on do Wiednia. W 1848 roku, zrzekł się administrowania częścią kielecką diecezji, rok później również częścią krakowską i poświęcił się pracy naukowej i działalności charytatywnej. W swych Wspomnieniach pamiętnikarskich zawarł wiele ciekawych informacji na temat swej młodości w Bobowej, którą w 1806 roku sprzedał Michałowi Miłkowskiemu bogatemu dziedzicowi Siedlisk. Żywo uczestniczył w życiu kulturalnym i towarzyskim Krakowa, prowadząc przy ulicy Kanoniczej salon, w którym bywali: Aleksander Fredro, Wincenty Pol, a także Karolina Wojnarowska. Otrzymał on tytuł doktora Honoris Causa, z teologii na krakowskiej Jagiellonce.

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska