Pola Negri - polska aktorka i symbol seksu o międzynarodowej sławie

Z ziemi dobrzyńskiej
Apolonia Chalupec (Pola Negri), urodziła się w Lipnie na ziemi dobrzyńskiej, w rodzinie drobnomieszczańskiej. Jej ojciec był słowackim Romem, a pracował jako drobny rzemieślnik. Matka Poli, Eleonora z Kiełczewskich zajmowała się prowadzeniem domu. Gdy Pola była małym dzieckiem, jej ojca aresztowano i zesłano na Syberię. Odtąd wychowywała ją tylko matka, z którą przeprowadziła się w 1902 do stolicy Warszawy. Z czasem pani Eleonora prowadziła sklep, a także pracowała jako pomoc domowa. Obie panie jednak zawsze na wakacje przyjeżdżały  do dziadków do Brdowa. Matka zauważywszy uzdolnienia aktorskie córki, wysłała dziewczynkę na lekcje tańca i gry aktorskiej.

Po Szkole Aplikacyjnej
Po ukończeniu dwóch pierwszych kursów teatralnej Szkoły Aplikacyjnej w Warszawie, Pola z pomocą wiceprezesa Kazimierza Hulewicza dnia 1 września 1912 roku, zadebiutowała rolą Klary w „Ślubach panieńskich” na deskach Teatru Małego. Debiut ten umożliwił jej kolejne występy w teatrach rządowych.

Rok 1914
Podczas I wojny światowej, Pola chorowała na gruźlicę. Leczyła się w zakopiańskim sanatorium. W tym czasie na cześć swojej ulubionej włoskiej poetki Ady Negri, przyjęła pseudonim artystyczny Pola Negri. W trakcie podróży z Warszawy do Berlina na początku 1919, zatrzymano ją na stacji granicznej w Sosnowcu, rekwirując pudełka z kopią jej pierwszego filmu Niewolnica zmysłów. Ostatecznie nieporozumienie zakończyło się nawiązaniem bliskiej znajomości z komendantem Straży Granicznej, podporucznikiem Eugeniuszem Dąmbskim i jeszcze w listopadzie tego samego roku para stanęła na ślubnym kobiercu. Małżeństwo to nie trwało długo, a całą winę za rozpad związku aktorka przypisała w swojej autobiografii mężowi. Po rozwodzie, który nastąpił w 1922 roku, Pola Negri nigdy nie wróciła do Sosnowca.

Po wojnie
W 1917 roku, Pola wyjechała do Berlina. Kontakt z reżyserem Ernstem Lubitschem okazał się przełomowy dla kariery Poli Negri. Film „Oczy mumii Ma”, był punktem kulminacyjnym kariery aktorki. Następne sukcesy przyszły także dzięki filmom Lubitscha, „Carmen” (1918), „Madame Du Barry” (1919) i „Sumurun” (1920). W 1923 roku, Negri przybyła do Hollywood i wystąpiła w filmach: Hiszpańska tancerka, Zakazany raj, Hotel Imperial, Miłość aktorki i wielu innych.

Pobyt w Stanach
W Stanach Zjednoczonych została gwiazdą kina niemego oraz symbolem seksu, do czego przyczyniły się także głośne romanse z Chaplinem i Rudolfem Valentino. Przed wybuchem II wojny światowej, wystąpiła jeszcze w kilku filmach. Po wojnie popadła w zapomnienie, ale dzięki swojej firmie maklerskiej żyła w dostatku. Zmarła w wieku 90 lat.

 

Ewa Michałowska-Walkiewicz
Dziennik Polonijny
Polska