Czas nas uczy pogody... Nowa wystawa Janusza Skowrona w Nowym Jorku

Wszystkie zgromadzone tu prace są – bez wyjątku – dowodem na zdolność dojrzałego już artysty do nieustającego zachwytu światem i malarską materią. Ale nie jest to zachwyt naiwny, bezrefleksyjny, spontaniczny.

Bo wprawne oko dostrzeże wśród blasku wszystkich barw jego palety turpistyczne motywy, dominujące we wcześniejszych pracach malarza, graficznych i niemal pozbawionych koloru.

Musujące jak szampan, ulatujące ku niebo jak kolorowe baloniki, bulgoczące jak woda w akwarium kolorowe plamy kryją bowiem , ukryte w głębi, w dalszym planie, dobrze znane wielbicielom malarza maski, demony, kobiety fatalne, monstra z głębin… Całe artystyczne pandemonium Janusza Skowrona.

One wciąż istnieją, wciąż są obecne, ale świat i tak jest piękny ? Trzeba podziwiać go i cieszyć się nim mimo wszystko i wbrew wszystkiemu, bo innego nie będzie?

Było już w dziejach sztuki wielu takich artystów, których dojrzałe prace dowodzą osiągniętej po latach zmagań ze sztuką i życiem zgody na rzeczywistość. Wśród tych największych byli Henry Matisse i Odilon Redon.

Nie wiadomo, czy akurat w przypadku Janusza Skowrona synteza dawnego, refleksyjnego „linearyzmu” z nowo odkrytym spontanicznym „koloryzmem” też wynika z ostatecznego przezwyciężenia wątpliwości warsztatowych i egzystencjalnych i zesłania artystycznych demonów do drugiego planu (i podświadomości). Ale, niezależnie od motywacji malarza, ta jego nowa wystawa manifestuje bardziej niż dotąd afirmatywne podejście do kruchej, ułomnej materii rzeczywistości. „Memento vivere!”

- Bożena Chlabicz - Polak, 2022