Obnażona lewica

Kiedy oglądam i słucham prominentnych polityków Sojuszu Lewicy Demokratycznej, widzę w nich nie przedstawicieli polskiej opozycji, ale reprezentantów rosyjskiej racji stanu. Jak można bowiem inaczej zinterpretować słowa Leszka Millera o tym, że prezydent Lech Kaczyński przegrał w Gruzji? W jakich innych kategoriach da się zrozumieć wicemarszałka Sejmu RP z ramienia SLD Jerzego Szmajdzińskiego, który ostro krytykuje głowę naszego państwa za wojenną retorykę, użytą na wiecu w Tbilisi? Co powiedzieć o starającym się za wszelką cenę usprawiedliwiać moskiewskie zakusy na niepodległość Gruzji Tadeuszu Iwińskim - głównym specjaliście tej partii od spraw zagranicznych?
   
Jestem głęboko przekonany, że ci ludzie z niekłamaną radością powitaliby wysłaną przez Kreml armię, wkraczającą na teren Polski dla wzięcia w obronę uciskanej przez nasze władze rosyjskiej mniejszości. Widzę w ich roli spontanicznych budowniczych łuków triumfalnych dla spadkobierców Lenina i Stalina, zacierających ręce na myśl, że moskiewski satrapa powierzy im funkcje namiestników, urzędujących w "priwislianskim kraju", podobnie jak zaufał dawniej Bolesławowi Bierutowi, Władysławowi Gomułce, Edwardowi Gierkowi, czy Wojciechowi Jaruzelskiemu.
   
Na co dzień SLD potrafi zręcznie mamić sporą część rodaków Polaków, przedstawiając się jako nowoczesna partia lewicy, otwarta na wyzwania współczesności i gotowa twórczo uczestniczyć w demokratycznych procedurach. Ale jeśli na horyzoncie pojawia się choćby nikła możliwość powrotu do stanu sprzed 1989 roku, jej przywódcy przebierają z radości nogami, licząc na powtórkę z historii.
   
Jest oczywiste, że przeliczą się w swych płonnych nadziejach, ale warto zapamiętać ich  jednoznaczne reakcje na każdy przejaw mocarstwowych ambicji Rosji.

Jerzy Bukowski