Tęsknota za silnym państwem

Nie wszyscy szczerze płaczący (a tylko takich mam na myśli) należeli przecież do grona politycznych zwolenników śp. Prezydenta RP, dla wielu był obojętny, sporo z nich szczerze go nienawidziło i to nie wyłącznie z powodu wcześniejszej, kilkuletniej medialnej nagonki, a jednak zdecydowali się stać wiele godzin w wielkim tłumie, aby pokłonić się reprezentowanej przez niego Rzeczypospolitej. Podobnie żegnano pozostałe ofiary wielkiej tragedii, która dotknęła w ich osobach struktur państwa.

Okazało się, że w opisywanym jako konsumpcyjne, żyjące jedynie własnymi problemami, lekceważące instytucje państwowe, a nawet oceniane jako staczające się w otchłań moralnego nihilizmu i społecznej atrofii nasze społeczeństwo jest w dużej części – co teraz przyznają socjologowie - stęsknione za autentyczną wspólnotą. A taką od wieków budujemy w Polsce na patriotyzmie i to najczęściej o tragicznym, wręcz martyrologicznym wymiarze.

Można się z tego śmiać i drwić, można nad tym ubolewać, można nas z tej racji litościwie żałować lub z poczuciem wyższości nami pogardzać ale trzeba to przyjąć do wiadomości jako empirycznie stwierdzalny fakt. Gdyby w lotniczej katastrofie pod Smoleńskiem zginęły inne osoby, ale pełniące te same funkcje w tak samo rzetelny sposób, żałoba narodowa miałaby identyczny wymiar. Bo - jak napisałem na wstępie - opłakiwano ludzi, dzięki którym nasze państwo, czyli ojczyzna (jakże bliskie jest nam znowu to latami wykpiwane przez salonowych mędrków pojęcie) "szła w górę", by odwołać się do słów  narodowego wieszcza - Juliusza Słowackiego.

I to ujawnione po 10 kwietnia powszechne pragnienie mocy narodu, siły ojczyzny, majestatu Rzeczypospolitej niechaj pozostanie w naszych sercach jak najdłużej, niech nam łopoce nad głowami w biało-czerwonych barwach, które jak nigdy wcześniej tak licznie oraz pięknie rozkwitły w całej Polsce 2 maja w Dniu Flagi RP, a sięgającym po władzę w kolejnych wyborach politykom da sporo do myślenia.

Jerzy Bukowski