Rozczarowanie

Rozczarowała mnie przede wszystkim słaba frekwencja wyborcza. Wydawało mi się bowiem, że skoro po raz pierwszy od półwiecza Polacy mają wreszcie szansę swobodnie dać wyraz temu, co myślą o komunistycznym reżimie, do urn podąży ich znacznie więcej.
   
Rozczarowało mnie - w przeddzień wyborczej niedzieli - wezwanie Lecha Wałęsy, aby poprzeć listę krajową, czyli wprowadzić do Sejmu przedstawicieli władzy głosami  nie cierpiącej ich zdecydowanej większości społeczeństwa.
   
Rozczarowało mnie jawne tłumienie - już następnego dnia - nastroju uzasadnionego triumfu przez najważniejszych polityków opozycji demokratycznej i ich troska o ratowanie owej listy.
   
Rozczarowały mnie widoczne już wcześniej, ale w pełni ujawnione dopiero po 4 czerwca objawy ironii (przechodzącej niekiedy w lekceważenie, a nawet w pogardę) w stosunku do środowisk najbardziej radykalnej opozycji antykomunistycznej, które odmówiły udziału w wyborach albo też poniosły w nich druzgocącą porażkę, stając w szranki przeciw "drużynie Lecha".
   
Rozczarowało mnie traktowanie jako szkodników i hamulcowych przemian tych osób oraz organizacji, które uznały wyborczą klęskę komunistów jako znakomitą okazję do przyspieszenia procesu przejmowania od nich władzy.
   
Rozczarowały mnie coraz liczniejsze i mocniejsze - zwłaszcza na łamach "Gazety Wyborczej" - nawoływania, aby uznać PRL za państwo polskie i nie nawiązywać zbyt obficie do legalizmu konstytucyjnego, pielęgnowanego przez władze II RP na uchodźstwie, a także przez część opozycji niepodległościowej w kraju.
   
Rozczarowało mnie bratanie się wielu osób, które przez szereg lat symbolizowały opór przeciw reżimowi komunistycznemu z ich dawnymi prześladowcami.
   
Rozczarowała mnie rodząca się z dnia na dzień alienacja opozycyjnych elit, bardzo szybko przejmujących złe nawyki władzy.
   
Rozczarowało mnie to, że zamiast we własnym domu znaleźliśmy się w mieszkaniu zajmowanym przez dziwnych współlokatorów, w dodatku coraz bardziej pewnych siebie i spychających nas w odległe kąty.
   
Taki jest w mej pamięci nie tyle sam 4 czerwca 1989 roku, ale także poprzedzające go i następujące po nim tygodnie. Nie znaczy to oczywiście, że nie przeżywałem w wyborczą niedzielę euforii i nie traktowałem tego dnia jako ważnej daty w najnowszej historii Polski oraz naszej części Europy. Ale smutne refleksje naszły mnie już wkrótce potem, chociaż nie miałem jeszcze tej wiedzy o kulisach ówczesnych wydarzeń, jaką dysponujemy dzisiaj.
   
Dlatego na skrótowe określenie refleksji, jakie towarzyszą mi w tę rocznicę wybieram słowo "rozczarowanie", a nie "radość".

Jerzy Bukowski