Antoni Macierewicz w polskie święto przy ukraińskim pomniku

Był on absolwentem Imperatorskiej Mikołajewskiej Akademii Wojskowej w Petersburgu, w czasie I wojny światowej walczył z Niemcami jako szef sztabu dywizji piechoty. 8 lutego 1920 roku objął dowództwo liczącej ponad 2 tysiące żołnierzy 6. Siczowej Dywizji Strzelców, która w kwietniu 1920 roku została podporządkowana 3. Armii Wojska Polskiego. 7 maja 1920 roku wkroczył na jej czele razem z polskimi oddziałami do Kijowa.

Potem, podczas walk odwrotowych, dywizja Bezruczki wspólnie z 31. Pułkiem Strzelców Kaniowskich z powodzeniem broniła Zamościa przed Armią Konną Budionnego, pozwalając na przegrupowanie i na wytchnienie polskim oddziałom, by potem wspólnie pobić wroga w ostatniej wielkiej bitwie kawaleryjskiej w historii pod Komarowem 31 sierpnia.

Po wojnie pozostał w Polsce (przez kilka lat jako internowany razem z żołnierzami ukraińskimi, którzy znaleźli się na terytorium naszego kraju), był ministrem spraw wojskowych w rządzie na uchodźstwie, przewodniczył Ukraińskiemu Wojskowemu Towarzystwu Historycznemu, redagował miesięcznik wojskowo-historyczny „Za kraj”, opublikował książkę pt. „Ukraińscy strzelcy siczowi pracujący dla Ojczyzny”, znalazł zatrudnienie w wojskowej instytucji kartograficznej.

Nie uwierzył w możliwość odzyskania niepodległości przez Ukrainę w oparciu o III Rzeszę pod przywództwem Adolfa Hitlera, którą uważał za spore zagrożenie dla wszystkich narodów słowiańskich. Umarł 10 lutego 1944 roku w Warszawie.

Dzisiaj, kiedy staramy się budować przyjazne stosunki z Ukrainą bez unikania trudnych tematów z okresu II wojny światowej oraz po niej, odwoływanie się do wspólnoty broni w walkach z bolszewikami w latach 1918-1920 jest bardzo ważne i cenne.
 

Jerzy Bukowski
Dziennik Polonijny
Polish Pages Daily News