Ulotkarze

Ulotkarze. Cierpliwi roznosiciele i wręczacze materiałów reklamowych. Uśmiechnięci i smutni. Optymistycznie nastawieni do swojej pracy i widocznie cierpiący z powodu losowej konieczności jej wykonywania. Agresywnie atakujący przechodniów i biernie, mechanicznie, na podobieństwo zaprogramowanych do spełniania tylko jednej funkcji robotów wyciągający ku nim ręce. Pogodnie zagadujący mijających ich ludzi i ponuro milczący. Emanujący młodzieńczym entuzjazmem i całkowicie zgorzkniali.
   
Najbardziej widoczni są w pobliżu wyższych uczelni. Usiłują zainteresować śpieszących na zajęcia i powracających z nich studentów przeróżnymi ofertami: od tanich obiadów w pobliskim barze po znakomicie (w reklamowym wydaniu) płatną dorywczą pracę. Czasami rywalizują ze sobą o jak najlepsze miejsca, kiedy indziej obojętni i zrezygnowani siadają gdzieś na murku, czy ławce, ożywiając się jedynie na widok większej grupy potencjalnych odbiorców ich materiałów.
   
Różnie też zachowują się, kiedy ktoś pyta ich o szczegóły proponowanej oferty. Jedni usiłują przedstawić ją w barwny i zachęcający sposób, profesjonalnie wcielając się w rolę akwizytorów reprezentowanej przez siebie firmy, drudzy odpowiadają grzecznie ale standardowo, jeszcze inni wzruszają ramionami, wyraźnie dystansując się od swoich pracodawców i dając tym samym znać całemu światu, że to, co robią nie sprawia im najmniejszej przyjemności, bo są stworzeni do wyższych celów, a efekty ich pracy są im kompletnie obojętne.
   
Także ci, którzy ich mijają, prezentują spory wachlarz postaw. Ktoś zatrzyma się i  krótko spyta, jaka to oferta, ktoś schowa ulotkę do kieszeni lub torby, ktoś na chwilę przystanie, by ją od razu przeczytać i podjąć ewentualną dyskusję z ulotkarzem na temat jakichś interesujących go szczegółów. Większość przechodniów albo machinalnie bierze wręczaną im karteczkę czy kartonik (i często bez czytania ciska do najbliższego kosza lub, niestety, na chodnik), albo daje gestem ręki do zrozumienia, żeby im nie przeszkadzać, bo pochłonięci są innymi, o wiele ważniejszymi sprawami i bardzo im się śpieszy.
   
Kiedy nadchodzi wieczór, miejsca, w których stali przez wiele godzin ulotkarze, można łatwo poznać po kolorowej makulaturze, walającej się po ulicach oraz przepełniającej kosze w najbliższej okolicy. Rankiem następnego dnia nie będzie już po niej śladu, ale  pojawią się kilogramy nowej, bo ulotkarze - bez względu na pogodę i porę roku - rozpoczną na nowo swoją żmudną pracę.

Prosto z Polski dla poland.us   
Jerzy Bukowski