Mogło nie być Jana Pawła II

Oto przytaczany przez wiele portali jej fragment:

Była jesień 1919 roku. Emilia wraz ze swym mężem Karolem Wojtyłą i synem Edmundem od sześciu lat mieszkała w Wadowicach, a od niecałego roku w wynajętym mieszkaniu przy ulicy Kościelnej. Była w siódmym niebie, gdy się dowiedziała, że spodziewa się kolejnego dziecka.

Długo na nie czekała. Syn Mundek miał już trzynaście lat. Córeczka Olga, którą urodziła przed trzema laty, żyła tylko 16 godzin. Emilia bardzo przeżyła jej śmierć. Zaczynała już się martwić, czy w ogóle będzie jeszcze mogła zajść w ciążę. Tym bardziej że kończyła trzydziesty szósty rok życia. A tak pragnęła, by Edmund miał rodzeństwo. W końcu jej nadzieje się spełniły. Wreszcie rodzina się powiększy. Była szczęśliwa.

Od lekarza, znanego ginekologa i położnika wadowickiego, usłyszała diagnozę, która brzmiała jak wyrok: ciąża jest zagrożona. Lekarz powiedział, że jej nie donosi i nie ma szans urodzić żywe dziecko. A jeśli dziecko się urodzi - to kosztem życia matki. Aby więc ratować siebie, powinna usunąć poczęte już dziecko - oznajmił jej stanowczo lekarz. „Nie przeżyje pani tego porodu, proszę dokonać aborcji” - tłumaczył.

Emilia Wojtyłowa zdecydowała się jednak urodzić dziecko, dając światu przyszłego papieża i żyła jeszcze dziewięć lat.

Portal internetowy „Gościa Niedzielnego” zapytał autorkę książki, skąd wie o tej sprawie. Dziennikarka odpowiedziała:

- Są trzy źródła tej informacji. Pierwsza to relacja sąsiadki Wojtyłów z Wadowic i przyjaciółki Emilii Janiny Kaczorowej, która został zamieszczona w książce, wydanej u początku pontyfikatu Jana Pawła II (to świadectwo podaje: R. A. Gajczak, „Sercu najbliższe. Szkice z lat młodzieńczych Karola Wojtyły - Jana Pawła II”, Kraków 1987, s. 25-27; R. A. Gajczak nagrał rozmowę z Janiną Kaczorową na ten temat w 1985 roku). Jakoś nie zostało to wówczas dostrzeżone w Polsce, chociaż to świadectwo stało się głośne w Italii, jak dowodzi książka włoska (L. Bergonzoni, „Emilia Kaczorowska in Wojtyla. La mamma di Giovanni Paolo II, Padova 1988”.

Kolejne źródło to znany wadowicki historyk Michał Siwiec-Cielebon, który dowiedział się o tej sprawie od akuszerki, obecnej przy porodzie Karola Wojtyły.

- Od kard. Dziwisza (i nie tylko od niego) wiem, że podczas jednej z pielgrzymek do Ojczyzny papież rozmawiał z tą akuszerką. Musiał więc znać tę historię. Ale nigdy się na ten temat nie wypowiadał - relacjonowała Kindziuk.

„Trzecie źródło jej informacji to książka o Janie Pawle II, która ukazała się w 2012 r. we Włoszech pt. „Dwie matki Papieża” (R. Allegri, „Le due madri di papa Wojtyla - Emilia Kaczorowska e Gianna Beretta Molla”, Ancora Editrice, Milano 2012). Dziennikarka zna także nazwisko położnika, który sugerował aborcję, a także lekarza, który po nim prowadził ciążę. Tym ostatnim był dr Samuel Taub, lekarz wojskowy (ojciec Jana Pawła II był oficerem)” - czytamy w portalu „GN”.

Poświęcony tej sprawie fragment książki Mileny Kindziuk wydrukowała w piątkowym numerze „Polska-Gazeta Krakowska”.

Stanisław Dębicki
Dziennik Polonijny
Polish Pages Daily News