Dwa oblicza Jaruzelskiego

Każdy podejrzany w śledztwie ma oczywiście niezbywalne prawo bronić się przed stawianymi mu zarzutami w taki sposób, jaki uzna za stosowny. Przeglądając jednak choćby tylko pobieżnie treść niektórych wniosków trudno oprzeć się wrażeniu, że generałowie Wojciech Jaruzelski, Florian Siwicki, Tadeusz Tuczapski oraz inni członkowie Wojskowej Rady Ocalenia Rady Narodowego i ówczesnej Rady Państwa PRL pragną po prostu przedłużyć postępowanie prokuratorskie i uniemożliwić rozpoczęcie procesu.
     
Prowadzący postępowanie Piotr Płatek ocenia, że spora część wniosków wskazuje na okoliczności nie mające większego znaczenia dla śledztwa lub zmierza do potwierdzenia powszechnie znanych spraw. Jeżeli kwestionuje się np. niepodważalny przez nikogo fakt, że akcja internowania rozpoczęła się na 2-3 godziny przed formalnym wprowadzeniem stanu wojennego, to można domniemywać, iż podejrzanym nie chodzi o ustalenie i ocenę prawdy materialnej, ale wyłącznie o przedłużenie procedury.
     
IPN prowadzi rzetelne postępowanie od października 2004 roku. W jego toku prokuratorzy przeanalizowali m.in. dokumenty z Kancelarii Sejmu i Kancelarii Prezydenta RP, a także odtajnione akta Układu Warszawskiego. Każdy postawiony przez nich zarzut ma więc solidne oparcie faktograficzne. Akta sprawy liczą 63 tomy, akt oskarżenia obejmie 9 osób.
     
Podejrzani nie przyznają się do winy, odmówili składania wyjaśnień, ale niektórzy zapoznali się ze zgromadzoną w śledztwie dokumentacją. Rezultatem czytania przez nich akt są właśnie mnożone na potęgę wnioski dowodowe.
     
Taka postawa – choć zgodna z literą prawa – kłóci się z wielokrotnie wcześniej wypowiadanymi przez generała Wojciecha Jaruzelskiego deklaracjami, że bierze on całą odpowiedzialność za stan wojenny na siebie i gotowy jest stanąć przed sądem z podniesionym czołem, w przekonaniu słuszności drogi, którą wybrał w grudniu 1981 roku.
     
Taki właśnie jest Wojciech Jaruzelski: w neutralnej i w miarę bezpiecznej dla siebie sytuacji wygłasza pięknie brzmiące frazesy, w momencie zagrożenia ucieka do kruczków prawnych, byle tylko uniknąć osobistej odpowiedzialności za zbrodnie, które popełnił na swoim narodzie.

Jerzy Bukowski
Magazyn "Centrum"