\"The show must go on\"?

Z takimi przypadkami mamy do czynienia głównie podczas wyścigów kolarskich i biegów długodystansowych. Jeśli ataku serca, wylewu krwi do mózgu lub poważnego urazu doznaje piłkarz, koszykarz, czy hokeista, widzą to inni zawodnicy, sędziowie, publiczność, a często także miliony widzów przed telewizorami.

Kiedy spada z roweru kolarz lub przewraca się maratończyk bądź przełajowiec, świadkami tego dramatycznego zdarzenia są wyłącznie ci, którzy w danym momencie znaleźli się w jego pobliżu.

Z taką sytuacją musieli zmierzyć się organizatorzy 13. edycji poznańskiego maratonu, gdy na 14. kilometrze śmiertelnego ataku serca doznał 35-letni uczestnik biegu.

Rzeczniczka imprezy Monika Prendke poinformowała media, że służby medyczne szybko podjęty reanimację zawodnika, niestety pomoc okazała się nieskuteczna i zmarł on w miejscu upadku. Przybyły na miejsce tragedii prokurator uznał, że do zgonu doszło z przyczyn naturalnych.

Nie wiem jak zachowali się ci zawodnicy, którzy biegli tuż za nim i widzieli jak ich rywal osuwa się na ziemię, ale raczej nie zdawali sobie sprawy z następstwa tego incydentu; zapewne pobiegli dalej, myśląc że nic groźnego sie nie stało.

Maratonu nie przerwano, nazwiska zwycięzców w poszczególnych kategoriach podano równolegle z informacją o śmierci jednego z ponad 5700 uczestników.

A ja zastanawiam się, czy w tej sytuacji „the show must go on”? Czy w chwili stwierdzenia śmierci zawodnika nie należało jednak przerwać zawodów?

Jerzy Bukowski
Korespondencja z Krakowa
dla Portalu www.Poland.us