Nie żyje Mieczysław Madejski, Powstaniec Warszawski

1 września 1939 roku Madejski zgłosił się do prac przy obronie przeciwlotniczej. W czasie obrony Warszawy – mając 16 lat – zajmował się wieloma pracami wspierającymi obronę (gaszenie pożarów, kopanie rowów, dowożenie wody).

W czasie okupacji kontynuował naukę, jednocześnie zajmując się sabotażem. Początkowo uczył się w technikum samochodowym przy ul. Boboli, po jego ukończeniu w 1942 roku został przyjęty na wydział mechaniczny Wyższej Szkoły Technicznej (Höhere Technische Fachschule).

Już w styczniu 1940 roku wraz z kolegami z harcerstwa przyłączył się do ZWZ, został zaprzysiężony i przyjął pseudonim „Marek”. Po zaprzysiężeniu został przyjęty do tajnej podchorążówki, w której zaczął specjalizować się w pracy sapera.

Równocześnie brał udział w akcjach sabotażowych, takich jak:

• podpalanie zakładów produkujących na potrzeby wojska,
• podpalanie garaży żandarmerii przy ul. Podchorążych,
• wysadzanie pociągów: dwukrotnie pociągi z zaopatrzeniem na wschód, oraz pociąg „Urlaubzug” na zachód z Niemcami udającymi się na urlop do Rzeszy.

Na kilka dni przed powstaniem warszawskim dostał rozkaz koncentracji broni w opuszczonym budynku przy Ogrodzie Saskim. 1 sierpnia pluton „Topolnicki” – którego był dowódcą – dostał rozkaz uwolnienia innego oddziału przy ul. Dzielnej. Oddziałem tym okazało się dowództwo powstania. Następnie jego pluton brał udział w uwolnieniu ok. 350 Żydów z obozu „Gęsiówka”. W czasie walk z Niemcami w trakcie rozpoznania okolic Cmentarza Powązkowskiego został ranny, co zmusiło go do chwilowego wycofania się z walk i przekazania dowództwa plutonu. W czasie walk powstańczych był 3 razy ranny.

Po II wojnie światowej Madejski starał się kontynuować naukę na Politechnice Warszawskiej, ale już w grudniu 1945 roku został aresztowany. Po zwolnieniu z 3-miesięcznego aresztu ukończył Politechnikę Warszawską, choć początkowo był zarejestrowany na Politechnice Łódzkiej. Pracował jako inżynier przy odbudowie Warszawy, potem w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalń Surowców Chemicznych i w Wytwórni Kosmetyków „Uroda”.

W 1969 roku udało mu się wyjechać za granicę. Pozostał na emigracji, zamieszkał w Sea Cliff w USA, w stanie Nowy Jork. W Stanach Zjednoczonych pracował jako inżynier specjalizujący się w aparaturze medycznej. Przeszedł na emeryturę w 1993 roku. Pierwszy raz przyjechał do Polski w 2004 roku, do końca życia aktywnie uczestniczył w pracach Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie.

Od 1996 roku był prezesem nowojorskiego oddziału Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Za działalność powstańczą i kombatancką był uhonorowany wieloma medalami i odznaczeniami:  „Krzyż Walecznych” , „Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski”, „Warszawski Krzyż Powstańczy”, „Krzyż Armii Krajowej”, „Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939”, „Medal Wojska”, „Medal Pro Memoria”, „Medal Pro Patria”, „Odznaka Honorowa Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej” (nr 79), „Złota Odznaka Honorowa Stowarzyszenia Polskich Kombatantów” oraz „Medal Pamiątkowy” z okazji 70. rocznicy Powstania Warszawskiego. W tym roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia na polu obronności kraju oraz służby państwowej.

BT/Wikipedia/EM