Chicago - centrum polonijnej kultury i aktywności politycznej w filmie "Czwarta dzielnica"

Na początku XX wieku Chicago było drugim co do wielkości miastem w Stanach Zjednoczonych z liczbą mieszkańców przekraczającą dwa miliony. To właśnie ta metropolia, słynąca z szybko rozwijającego się przemysłu i handlu, stała się sercem polonijnej wspólnoty i celem największego w historii Polski eksodusu obywateli. W latach 1870 - 1920, kiedy Polska znalazła się pod zaborami, w poszukiwaniu lepszego życia za Ocean wyemigrowało ponad cztery miliony Polaków. Chicago stało się ich drugim domem. Tutaj, mimo braku znajomości języka, znajdowali zatrudnienie w fabrykach, portach, hutach i rzeźniach, wykonując pracę, w której każdego dnia ryzykowali zdrowie i życie. W pobliżu największych fabryk i giełd mięsa tworzyli swoje dzielnice, budując w nich kościoły oraz własną wspólnotę. Mimo biedy i izolacji od amerykańskiego społeczeństwa, aktywnie wspierali ukochaną ojczyznę w walce o niepodległość. Chicago stało się „Czwartą dzielnicą” podzielonej zaborami Polski.

Dla reżyserów filmu, od dziecka mieszkających w Stanach Zjednoczonych, realizacja tego dokumentu była ważnym doświadczeniem. Adrian Prawica mówi, że zyskał nie tylko wiedzę historyczną, ale przede wszystkim większą świadomość własnej tożsamości i samego siebie. „Czwarta dzielnica” została bardzo ciepło przyjęta w USA, zdobywając nagrody na Festiwalu Polskich filmów w Ann Arbor oraz na chicagowskim Festiwalu Polskich Filmów w Ameryce.