Ślady celtyckie w Polsce: „Dziennik Polonijny” na tropie garncarzy celtyckich

Naczynia gliniane

Na ziemiach naszego kraju, naczynia gliniane znalazły się w użytku około 5400 lat p.n.e. Przybyły wówczas do nas celtyckie ludy rolnicze, posiadające świetnie opanowaną umiejętność wyrobu naczyń glinianych. Wykorzystywane były one zarówno do gotowania w nich strawy jak też i jako naczynia kultowe, w których składano daninę dla bogów celtyckich. Początkowo Celtowie nie znali sztuki wypalania tych naczyń glinianych. Były one zatem kruche i nienadające się do przyrządzania w nich potraw w bardzo wysokich temperaturach. Głównym surowcem do wyroby naczyń glinianych była rzecz jasna glina, którą stosowano z użyciem róznych domnieszek na przykład piasku lub tłuczenia. Te substancje jak nie trudno się domyśleć, dodatkowo wzmacniały struktrurę garnka glinianego. Naczynia te lepiono ręcznie z tak zwanych wałków glinianych. Po ich uformowaniu i wysuszeniu, wypalano je następnie w ognisku. Mniej więcej w 300 roku p.n.e. na tereny polskie, dotarli Celtowie, którzy potrafili zastsować do swej pracy garncarskiej koło obrotowe.

Różne rodzaje gliny

Garncarze celtyccy, wykorzystywali różne złoża gliny znajdującej się w sąsiedztwie wykonanych przez siebie tak zwanych naziemnych pieców wytopnych. Gatunek tych glin, nie zawsze odpowidał garnacarzom celtyckim. Stosując jej przeróżne gatunki, doszli oni do podsumowania, że glina w naturze występuje jako glina tlusta i chuda. Glina tłusta zawiera w swoim składzie niedużą zawartość piasku. Jest ona bardziej ciągliwa i plstyczna zarazem. Jednakże naczynia z niej wykonane łatwo pękają podczas wypalania. Zatem Celtowie doszli do wniosku, że najlepiej jest mieszać te dwa gautnki gliny.

Tę metodę lepienia garnków wykorzystali też Polacy, którzy nabyli te sztukę wyrobu garnków od Celtów. „Dziennik Polonijny” doszukał się śladów celtyckich garncarzy, którzy przed laty mieszkali na Dolnym Śląsku i w dzisiejszym województwie sświętokrzyskim.