Dary Ducha Świętego - Niedziela Zesłania Ducha Świętego, 06.04.2006

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego w tradycji polskiej znana jest także pod nazwą Zielone Świątki. Zatrzymując się na zewnętrznej oprawie tego święta można odnieść wrażenie, że jest to święto żywej zieleni. Hołd oddawany naturze, która w tym czasie odznacza się oszałamiającą bujnością. Naokoło zieleń przytykana barwami kwiatów, a intensywność zapachów może przyprawić o zawrót głowy. Na ziemiach polskich w czasach przed chrześcijańskich, w tym czasie odbywały się misteria wiosenne tzw. "nowe lato". Były to święta radości; wszystko przystrajano zielenią, a zabawy na łonie natury trwały do białego rana. Wraz z przyjściem chrześcijaństwa obrzędy te wtapiały się w nową rzeczywistość religijną. Zmieniały się, ponieważ chrześcijaństwo nadawało im inny sens i inny kształt. Przechodziły w zapomnienie obrzędy i zabawy, które nauka chrześcijańska uznała za nie obyczajne. Zygmunt Gloger pisze: „Wiele starożytnych lechickich zwyczajów składających się niegdyś na uroczystości wiosenne rozpoczynające „nowe lato" przyłączył naród do święta kościelnego obchodzonego w tej samej porze roku . Wszystkie kościoły, domy i chaty i podwórza majono drzewkami brzozy, jesionu lub świerku ustawionemi i zatykanemi przy ołtarzach, gankach, wrotach, sieniach i wejściach. Podłogi i ziemię wysypują zielonym tatarakiem, świerczyną i kwiatami. Majowy zapach tej zieleni rozchodzi się wszędzie przepełniając kościoły, mieszkania i podwórka."

Ta faza rozwoju przyrody, odznaczająca się nadzwyczajną prężnością i intensywnością współgrała z wydarzeniem natury religijnej, jakim było Zesłanie Ducha Świętego. Duch Święty nadał niebywałej dynamiki i mocy Kościołowi. Można zaryzykować twierdzenie, że przyroda w swej fazie najbujniejszego rozkwitu została użyta, w warunkach polskich do zobrazowania i przybliżenia zjawiska natury religijnej.

Zesłanie Ducha Świętego miało miejsce w czasie żydowskich Świąt Pięćdziesiątnicy, obchodzonych 50 dni po świętach Paschy. W obchody tego święta wpisany jest także element przyrody. Radowano się pierwszymi zbiorami pszenicy; były to pewnego rodzaju dożynki. Przyroda też pachniała tylko trochę inaczej; dojrzewającym zbożem. Był to jeden z trzech dni świątecznych, w którym każdy Żyd miał obowiązek stanąć przed Panem, czyli przybyć do Świątyni Jerozolimskiej. W tym świątecznym dniu składano na ołtarzu ofiarnym dwa bochny chleba z pierwszych zbiorów pszenicy. Pod koniec drugiego wieku przed Chrystusem święto to zostało połączone z wydarzeniem natury religijnej; zawarciem Przymierza Boga z Narodem Wybranym i nadanie prawa Dziesięciu Przykazań na górze Synaj.

Dla wyznawców Chrystusa mijające dni odmierzały odległość od innego wydarzenia. Był to pięćdziesiąty dzień od zmartwychwstania Chrystusa. Apostołowie wraz z Maryją przebywali w wieczerniku, gdzie Jezus spożywał Ostatnią Wieczerzę, ustanowił Mszę świętą, ukazał się swoim uczniom po swoim zmartwychwstaniu. W tym miejscu apostołowie wraz z Maryją, trwając na modlitwie zostali nagle napełnieni mocą Ducha Świętego.

Duch Święty jest siłą ożywczą Kościoła. Otrzymuje go każdy na miarę swego otwarcia na jego działanie. Duch Święty nadaje wspólnocie szczególną głębię i jest siłą aktywizującą życie nadprzyrodzone Kościoła. Metropolita Ignatios z Latakii pisał: „Bez Ducha Świętego Bóg jest daleki, Chrystus jest przeszłością, Ewangelia martwą literą, Kościół tylko organizacją, władza panowaniem, posłannictwo propagandą, kult przywoływaniem wspomnień, a postępowanie po chrześcijańsku moralnością niewolników".

Duch sprawia, że Bóg żyje w nas, Chrystus jest przyjacielem, Ewangelia żywym słowem, Kościół żywą wspólnotą, władza pasterskim zatroskaniem Chrystusa, posłannictwo jest radosnym dzieleniem się tym, co jest szczególnie dla nas cenne, kult przyjacielskim kontaktem z Bogiem i braćmi, postępowanie po chrześcijańsku wypływa z uświadomionej potrzeby serca.

Ks. Ryszard Koper